Takk

Árátta formanns Framsóknarflokksins, að koma illu til leiðar með með fáránlegum málflutningi, hefur, öllum að óvörum, leitt af sér eitthvað jákvætt. Hið neikvæða hefur snúist upp í andhverfu sína.

Fleipur hans um að reisa nýjan Landsspítala í Garðabæ, þangað sem hann er nýfluttur sjálfur, hefur greint þann Framsóknarflokk sem hann stýrir frá Framsónarflokki Ingibjargar Pálmadóttur, Sifjar Friðleifsdóttur og Jóns Kristjánssonar sem öll komu með einum og öðrum hætti, jákvæðum, að ákvörðun um uppbyggingu Landsspítalans við Hringbraut.

Þvaðrið leiddi líka í ljós að þingflokkur framsóknar er hópur af óupplýstu fólki. Eða hvaða ályktun aðra má draga af því að fylkingin öll skuli vera sammála um að sannarlega sé kominn tími til að ræða staðsetningu nýja Landsspítalans, sem verið hefur til umræði manna á milli, í borgarstjórn og bæjarstjórnum og á alþingi síðustu 10 til 15 ár?

En mikilvægasta afleiðing af blaðri formannsins er þó líklega sú að með því hefur hann vakið Kristján Þór Júlíusson, heilbrigðisráðherrann af áralöngum svefni. Ráðherrann sá hafði ekki heyrt þessa hugmynd frá forsætis fyrr en í útvarpi. Og er gramur og reiður yfir því að maðurinn hafi ekki rætt þetta í ríkisstjórn, auk þess sem ekki verður annað skilið af orðum hans en að honum þyki hugmyndin vond, húns sé til trafala og manninum væri nær að veita endurreisn spítalans við Hringbraut liðsinni.

Það er sjaldgæft að hægt sé að þakka fyrir fleipur. Og það er undantekning að hægt sé að segja takk við formann Framsóknarflokksins fyrir vel valin orð. Í þessu tilviki er það þó gerlegt; takk fyrir bullið i þér að þessu sinni, Sigmundur Davíð!