Sumarsmellurinn

Nú berja margir á bönkunum með því að stokka saman fortíð þeirra og framtíðaráform. Hugvilltir stjórnmálamenn telja það til vinsælda fallið og hafa margir slíkir stigið fram með stóra lurka. Nýjasti lemjarinn er Ásmundur Einar Daðason, þingmaður Framsóknarflokksins. Ef kjósendur skyldu hafa gleymt honum þá er hann aðstoðarmaður forsætisráðherra, hugmyndafræðingur sem vill flytja Rarik og Landhelgisgæsluna norður í Skagafjörð. Hann  ræðst gegn ætlunum Landsbankans um að reisa höfuðstöðvar í miðbænum. Málafylgja hans er orðhengilsháttur í bland við rangfærslur og þolir ekki endurupptöku en hægt er að lesa þær á Vísir.is frá í gær, 27.07.´15.

Þó að bankarnir í dag séu harðdrægir og heimti háa vexti og þjónustugjöld eru þeir samt sem áður ekki sömu bankar og léku eitt aðalhlutverkið í Hruninu. Það er því ekkert nema lágkúrleg vinsældarpólitík að berja á þeim fyrir fortíði sem þeir eiga ekki.

Landsbankinn á lóð í miðbænum, Hún er dýrmæt en bankinn fékk hana fyrir slikk. Með því að byggja á henni sparar bankinn 700 miljónir í rekstri árlega og hundruðir miljóna í byggingakostnað vegna þess að hann getur samnýtt bílastæði með öðrum byggingum á svæðinu. Auk þessa tryggir bankinn mannlífi í miðbænum með þeim fjölda sem hjá honum starfar.

Slagorð vinsældarveiðimanna stjórnmálanna hljóðar svo: Verði ráðist í þessa framkvæmd er það hrein og klár ögrun við almenning, enda bankinn eign „okkar allra.“

Þegar hlustað er á þetta vakna margar spurningar. Ein er þessi: Af hverju má bankinn okkar ekki búa vel úr því að það er hagkvæmt fyrir rekstur hans, ódýrara en annars staðar og heldur lífi í miðbænum? Er það kannski einmitt vegna þess að þetta er „bankinn okkar allra?“