Skrafskjóður

Það gengur hægt að mynda ríkisstjórn. Fyrir því eru sjálfsagt margar ástæður. Ein er að það er of mikill munur á því sem frambjóðendur sögðu fyrir kosningar að þeir ætluðu að gera og hinu sem þeir eru reiðubúnir til að framkvæma nú, eftir kosningar.

 

Önnur ástæða gæti verið móðurmálið. Misbeiting þess. Hún kann að stafa af vanþekkingu á því eða þokukenndri hugsun mælenda. Jafnvel hvorttveggja. Hér er sýnishorn um mósku, tekið orðrétt upp úr mbl.is, en orðin voru einnig flutt í fimm fréttum Ríkisútvarpsins og munu vera frá umræðum um fjárlögin á alþingi 13.12.´16:

„Vaxta­gjöld­in, og þá eru ekki til­tekn­ar líf­eyr­is­skuld­bind­ing­ar, eru 70 millj­arðar á ári. Það er mun hærra held­ur en fram­lagið til Land­spít­al­ans. Vild­um við ekki öll í þess­um sal vera í þeirri stöðu að geta nýtt þessa pen­inga í eitt­hvað annað?“

Þetta er ekki alvarleg og marktæk umræða. Þingmaðurinn veit það, og við öll í þessum sal, að ríkið er skuldum vafið (og sum okkar vita hvers vegna þannig háttar til) og það ber að greiða vexti af skuldum. Hjá því verður ekki komist. Þess vegna er þetta froðusnakk í þingmanninum. Að því slepptu og með fullri velvild og hlýjum huga má ætla að orðasnápurinn sé að meina að við öll í þessum sal vildum getað notað 70 miljarða í annað en vaxtagreiðslur. Það má sjálfsagt til sanns vegar færa. En það felst líka önnur merking í þessum orðum svona fram settum. Ef tortryggni er beitt er spurning hans ekki síður um það hvort allir í salnum vildu ekki frekar geta sett fram­lagið til Land­spít­al­ans í eitthvað annað en Landsspítalann.

Það þarf skýrmælgi við samningagerð. En hún virðist eiga erfitt uppdráttar í samtölum stjórnmálanna. Óskýrleiki skrafskjóðanna hefur betur, tvímælin, misvægi orða fyrir og eftir kosningar. Það virðast því vera þau, tvímælin, sem draga stjórnarmyndunina á langinn.