Skinhelgi

 

Það býr grimmd í manninum. Fjöldamorðin á teiknurum og blaðamönnum í Frakklandi eru grimmdarverk. Það átti að drepa tjáningarfrelsið með byssukúlu. Ástæður fyrir ódæðinu geta verið hræðsla við upplýsinguna, minnimáttarkennd, guðhræðsla, þjóðernisrembingur, langvarandi undirokun, hatur eða allt þetta. Þessar kenndir blunda í mörum. Og byssurnar eru ekki alltaf látnar gelta þegar kendirnar vakna. Oftar er beitt blekkingum, hótunum og valdníðslu.

Hérlendis eru mörg sýndarmenni. Þau tala fyrir samstöðu og mæla gegn gagnrýni. Þau fullyrða að snúið sé út úr því sem þau sannarlega hafa sagt og segja. Þau vilja láta þagga niður umræðu um spillingarmál, þau kæfa fjölmiðla sem skýra frá ljótum sannleika og kaupa útgáfurnar. Þau stefna að því að svelta Ríkisútvarpið út af markaði vegna þess að það er sífellt að flytja fréttir af því hversu óhönduglega þeim gengur að stýra landinu. Þau, sýndarmennin, beita hótunum, beita valdi, beita blekkingum þegar þeim svíður undan tjáningarfrelsinu.

Í ræðum og viðtölum duflar forsætisráðherra við þjóðrembu af margri gerð. Fokksfélagar hans stunda rasisma í orðræðu. Hann lætur það óátalið. Hann er skinhelgur vinsældarveiðimaður af þeirri gerð sem rýkur upp til handa og fóta þegar mikil sorg hittir einhverja fyrir og sendir hlýjar kveðjur. Og nú til Frakklands. „Árásin var einkar grimmúðleg og gróf atlaga að tjáningar- og prentfrelsi, sem eru grundvallargildi og mannréttindi sem brýnt er að standa vörð um,“ segir hann í skeyti til frönsku þjóðarinnar.

Orðin ráðherrans eru marklaus úr munni hans. Þau eru öfugmæli. Það er sorglegt að lesa þau og ömurlegt að búa við það að forsætisráðherra landsins skuli vera skinhelgur.