Sjálfstæðisflokkurinn virðist vera hefðbundinn krataflokkur. Þangað til. (I)

Fréttaskýring (svo) – Karl Th. Birgisson

Sjálfstæðisflokkurinn er yndislegur flokkur. Það leiða í ljós drög að ályktunum landsfundar hans. Þar stendur stétt með stétt. Eins og í gamla daga.

Í drögum að ályktun um atvinnulífið segir til dæmis: Öflugt atvinnulíf er forsenda framfara og undirstaða velferðarkerfisins.

Skandinavískir jafnaðarmenn hafa farið með þessa möntru áratugum saman: Látum frjálst og öflugt atvinnulíf skapa verðmæti. Notum svo réttmætan hluta þeirra í þágu samfélagsins, heilbrigðisþjónustu, menntunar og velferðar. Sem byggir svo aftur enn traustara atvinnulíf.

Niðurstöðuna þekkjum við – og heimurinn allur. Meira um það næst.

Ekki versnar málefnastaða Sjálfstæðisflokksins þegar lesnar eru tillögur um ályktanir í velferðarmálum. Þar á öllum að líða vel, eins og við erum öll sammála um.

Þar á meðal eiga ríki og sveitarfélög – jájá, hið opinbera – að tryggja ungum og/eða efnalitlum fjölskyldum húsnæði á viðunandi kjörum. Það er nú aldeilis. (Ertu þarna ennþá, Héðinn Valdimarsson?)

Flokkurinn vill meira að segja stytta biðlista í heilbrigðis- og velferðarþjónustu, eins og gengur svo vel þessi misserin. Í ofanálag vilja sjálfstæðismenn að lögð sé fram „heilbrigðisáætlun“ og fara líklega að verða síðustu forvöð fyrir Kristján Þór Júlíusson og ríkisstjórnina alla að bregðast við því.

Í gegnum hvert orð í textanum birtast hins vegar félagarnir Tage Erlander og Olof Palme og hneigja sig í þakklætisskyni til Sjálfstæðisflokksins – fyrir að taka undir svo sjálfsögð sjónarmið og réttar leiðir að markmiðinu, sem er samfélag jöfnuðar og réttlætis.

Í allsherjar- og menntamálum eru hinar sömu sósíaldemókratísku meginniðurstöður Sjálfstæðisflokksins. Þar er lögð áherzla á menntun fyrir alla, óháð efnahag og öðrum aðstæðum, sem forsendu lífsgæða og framfara, og ýmislegt fleira sjálfsagt, sem rétt að hrósa og aldrei er ofsagt.

Þar er fjölmenningin líka prísuð, og áréttað að vel skuli taka á móti fólki sem vill flytja hingað, hvort sem það er nú innan einhverra kvóta eða utan, eða bara í leit að betra lífi. Þessa stefnu þekkja kratarnir í Svíþjóð vel – og Merkel í Þýzkalandi.

(Í þessum kafla draganna, þar sem trúfrelsi er ítrekað sem grundvallarsjónarmið, er að vísu einnig þessi setning, sem skilst ekki rétt vel: „Núverandi kirkjuskipan og aðskilnað ríkis og kirkju þarf að skoða með farsæld þjóðkirkjunnar og þjóðarinnar að leiðarljósi.“ Hér þarf líklega trúfræðilega leiðsögn til skilnings, en fallegt er orðalagið.)

Í umhverfismálum er flest líka fallegt, um sjálfbærni, mengun og alls konar – nema þetta: „Fylgja skal í einu og öllu því ferli sem kveðið er á um í lögum um rammaáætlun.“

Það hlýtur að falla undir einhver ákvæði hegningarlaga um ofbeldi, að slengja svona í skallann á Jóni Gunnarssyni þessum átta virkjunum utan laga, sem hann reyndi að hnoða í gegnum þingið í fyrravetur – reyndar með atfylgi margra annarra stjórnarþingmanna.

Ef Sjálfstæðisflokkurinn samþykkir þessa litlu setningu í ályktun sinni er veruleg hætta á – ekki bara að hnallþykkur hausinn á Jóni Gunnarssyni bíði óbætanlegan skaða af –, heldur að landsfundarfulltrúar fari að teljast til „góða fólksins,“ sem er – þrátt fyrir allt sem að ofan er talið – aðeins of mikið fyrir skandinavískan sósíaldemókrataflokk eins og Sjálfstæðisflokkinn.

Sem hann er. Þangað til hitt er skoðað.

[Fyrsti hluti af fjórum.]