Saga í safnið

Forsætisráðherra segist safna slúðursögum um sjálfan sig. Merkilegt. Hér er sönn saga úr daglega lífinu í miðbæ Reykjavíkur. Ráðherranum er guðvelkomið að setja hana í rægisagnasafnið.

„Óttalegur áni ertu að ímynda þér að forsætisráðherra fari að svara spurningum frá manni eins og þér. Hann er langt yfir það hafinn. Auk þess er hann galinn eða eitthvað,“ sögðu við mig menn og komur samanlagt og niðursoðið í sólarglennum dagsins.

Það voru ekki eitraðar spurningar sem fram voru bornar í stuttum pistli hér á Herðubreið; allar sprottnar fram úr viðtali sem birtist við ráðherrann í DV á dögunum. Þar kvartaði hann mikinn og talaði um að menn væru að hóta sér og segja ljótar sögur. En hann nefndi ekki skúrkana. Hvaða menn eru að segja sögur? Og hvaða menn eru að hóta honum?

Ráðherrann talaði einnig um trúverðugleika sinn og að menn væru sífellt eru að reyna að draga úr honum með „óviðeigandi“ sögnum? Hvaða menn eru þetta? Hvaða sögur eru þeir að lepja og hvar hafa þær birst?

Sólskinsfólkið vildi fræða mig eftir ofanígjöfina og lauk ræðum sínum svona, samanlagt og niðursoðið:

„Þú ættir að hafa öðlast þann þroska að átta þig á því að það hefur enginn hótað ráðherranum. Hann er að skrökva. Í örvæntingu yfir því hversu lítils metinn hann er fer hann að raupa og reynir að telja öðrum trú um að hann sé svo mikilvægur í augum einhverra að þeir spinni upp „óviðeigandi“ sögur um hann. Þetta er augljóst þegar hann talar um að þær séu sagðar til þess að draga úr trúverðugleika hans sem enginn er fyrir. Hann er lygari, mann greyið.“

Og sólin skein. Af og til.