Rýrnun

Herra Sigmundur Davíð ætlaði aldeilis að herja á „hrægammana“ eins og hann kallaði eigendur föllnu bankanna í ræðu og riti fyrir kosningar. Á flokksfundi framsóknar í vor klappaði hjörðin fyrir stórkallalegum yfirlýsingum leiðtogans um það hvernig hann myndi hremma miljarðahundruð af gömmunum. Þann 8. júní sl. fullyrti ríkisstjórn hans að hún myndi ná 900 milljörðum úr klóm vondu útlendinganna. Þar af átti stöðugleikaskatturinn að að skila 850 milljörðum.

Sama kvöld og þjóðinni voru boðuð þessi tíðindi sagði fjármálaráðherra Sigmundar Davíðs í sjónvarpsviðtali að búast mætti við að stöðugleikaframlag bankanna og bankaskatturinn myndi skila ríkissjóði 500 milljörðum. Rýrnunin var hafin. Og hélt áfram. Nú nema afföllin 2/3 hlutum loforðsins og eftir stendur að ef til vill náist í  300 miljarða.

Um þetta er fjallað í Fréttablaðinu í dag. Þar segir: „Verði slitabúunum sleppt með að borga einungis 300 milljarða blasir við að stöðugleikaáætlun ríkisstjórnarinnar hrekkur skammt til að grynnka skuldir ríkissjóðs, sem að stórum hluta eru tilkomnar vegna falls bankanna. Þar með er ljóst að stöðugleikinn sem boðið verður upp á felst í að binda hagkerfið í spennitreyju risavaxinna ríkisskulda og viðvarandi hafta.“

Orð hafa merkingu. Sigmundur Davíð notar oft stór orð sem vekja vonir. En hann er ósannsögull. Orð hans léttast á leiðinni frá upphafi til efnda. Menn sem tala líkt og hann eiga sérheiti í málinu; kallast ómerkingar. Um Sigmund er rætt sem slíkan. En það snertir hann sjálfsagt ekki því að hann hefur lýsti því yfir í viðtali að skynjun fólks á raunveruleikanum sé röng; það sé rof á milli raunveruleika og skynjunar hjá þjóðinni.