Rússar í NATO?

Býsn sem hægt er að vera hissa. Og gleyminn, eða hvað? Þetta mundi ég til að mynda ekki, þetta sem formaður Varðbergs, herra Björn Bjarnason, fyrrverandi þetta og hitt skrifar á síðu sína í dag:

“Þegar Bandaríkjamenn tilkynntu Íslendingum snemma árs 2006 að þeir ætluðu að kalla varnarliðið héðan á brott var það meðal annars gert með þeim rökum að Rússar væru bandamenn og samstarfsmenn NATO og ástæðulaust væri að gera sérstakar varnarráðstafanir vegna ótta við þá.”

Þegar ég las þetta í þriðja sinn áttaði ég mig á því að þetta eru tíðindi af þeirri stærðargráðu að ég er handviss um að ég hefði aldrei gleymt þeim ef ég hefði frétt þau á sínum tíma. En. Samt og svei mér þá; mér er lífsins ómögulegt að muna eftir því að hafa heyrt þetta. Hvað þá séð það. Að Rússarnir hefðu verið bandamenn NATO á þessum tíma. Og samstarfsmenn. Mættir í partíið. Eru þeir þarna kannski ennþá?

En það er líka ljóst að þetta hlýtur að hafa átt að vera leyndarmál. Á kannski að vera það enn. Upplýsingar fyrir innvígða NATO-sinna, innstu koppana í búrinu. Eigi að síður hljóta þessi tíðindi að vara skráð á eitthvern pappír sem Björn hefur undir höndum, leyniplagg. Að minnsta kosti hefur hann séð það svart á hvítu. Og ekki fleiprar hann.

Vonandi verður formaður Varðbergs við þeirri bón, sem nú skal fram borin, að birta skjalið með dagsetningum og stimplum og vottum og skrá yfir það hverjir hafa notið sama trausts og hann og fengið að lesa þetta með eigin augum áratug á undan okkur hinum.