Rökrétt að skila handritunum. Eða brenna þau. Þau eru hvort eð er bara „bling“ í okkar augum
Það er rökrétt niðurstaða af umræðu og stefnumörkun síðustu ára, þar sem menningu er stillt upp öndvert við heilbrigði, að skila Dönum aftur handritunum. Þau eru hvort eð er lítið annað skraut, aukahlutir sem við hengjum utan á okkur til að montast fyrir útlendingum.
(Mynd: Árnastofnun)
Þetta er ein niðurstaða Svanhildar Óskarsdóttur, starfsmanns Árnastofnunar, í grein í nýjasta hefti Tímarits máls og menningar sem vakið hefur mikla athygli.
Þar rekur hún í kjarnyrtum texta hvernig búið er að handritunum og rannsóknum í íslenskum fræðum, einkum innan Árnastofnunar, en fimm stofnanir voru sameinaðar undir hatti hennar árið 2006 eftir að ákveðið var að byggja hús íslenskra fræða.
„Þegar Landssíminn var seldur árið 2005 var tilkynnt að einum milljarði af andvirði hans yrði varið til þess að reisa Hús íslenskra fræða. Símapeningarnir reyndust aldrei hafa eignast jarðneska tilveru, þeir voru og eru enn í húfu guðs (Mammons, væntanlega). Og Húsið er órisið og hefur ekki einu sinni fengið brúklegt nafn en það hefur þó öðlast tilvist í umræðunni: Það er sumum orðið tákn um Gæluverkefni.“
Svanhildur er þó svartsýn á að Danir fáist til að taka við handritunum aftur og segir: „Við Íslendingar sitjum uppi með fenginn og fátt sem getur bjargað okkur nema ef vera skyldi myndarlegur eldur.“
Grein Svanhildar, sem heitir Áttu eld?, má lesa hér.
