Rof

Sú tegund af lýðræði sem við höfum búið við hérlendis í áratugi á í vök að verjast þessi misserin. Fyrir því eru margar ástæður. Flestum þeirra hafa verið gerð ágæt skil í blöðum og útvarpi að undanförnu. Og á netinu að sjálfsögðu.

Einn skaddaður þráður lýðræðisins hefur þó ekki verið mikið til umræðu. Það er sambandið. Samband embættismanna við almúgann, tengsl kjósandans við stjórnmálamanninn. Þar hafa orðið slit, að minnsta kosti rof, sem gera það að verkum að fáir stjórnendur þekkja hug og hag þegnanna, mörg lög og margar tilskipanir verða fáránlegar í hugum þeirra og valda urg og stöðugri óánægju. Og þá hefur ekki verið minnst á framkomu „sterkra“ fyrirtækja“eigenda“ við launafólk.

Ein afleiðing þessa er sú, að stéttamunur skerpist frá degi til dags. Fátækt eykst. Sárafátækt er til og viðvarandi hjá allt of mörgum. Þetta vissu ekki allir stjórnmálamenn og enn færri embættismenn vegna þess rofs sem orðið hefur á milli yfirstéttar og almennings. Vissu það ekki fyrr en Mikael Torfason, rithöfundur tók að flytja þætti um fátækt á rás eitt í Ríkisútvarpinu; fréttu af því þar, þeir af  þeim sem á hlýddu.

Í dag 03.04.´17 berast fréttir af því neðan af alþingi, að þingkona sem óskaði eftir því að fá að ræða fátæktina í landinu við félagsmálaráðherra, fékk ekki leyfi til þess hjá forsætu þingsins. Þessi afstaða yfirráðamanna er eins og undirstrikun á því, sem mörgum finnst æ oftar, að við búum orðið nær stjórnræði en lýðræði.

Til þess að vinna gegn stjórnræði og gegn því að það slitni að fullu á milli þings og þjóðar, væri ráð að fimm daga í röð hæfust þingfundir á því að spila alla fimm þætti Mikaels um fátækt yfir ráðherrum og öðrum kjörnum fulltrúum (þjóðarinnar).