Raunir frambjóðandans

Þetta eru undarlegir dagar. Ég er í framboði. Ekki flokkurinn minn, samstarfsfélagar eða hugmyndafræði heldur ég sjálf – prívat og persónulega. Og ég verð að viðurkenna að það tekur á.

Þessa dagana ætti ég að verja, samkvæmt þeim sem vit hafa á prófkjörum (eða flokksvali), öllum mínum vökustundum í að hringja í fólk og fá það til að skrá sig sem stuðningsmann fyrir 3. september og kjósa mig í flokksvalinu sem fer 8.-10. sama mánaðar. Eins og það sé eðlilegasti hlutur í heimi og eitthvað sem fólk geri eins og að drekka vatn.

Mér finnst auðvelt að biðja fólk um að skrifa undir áskoranir Amnesty International. Ég fer út að leita að týndum hundum mér óviðkomandi fólks og mér finnst sjálfsagt mál að kaupa klósettpappír af krökkum í fjáröflun. Mér finnst líka mikilvægt að styðja vel við fólk sem er að koma af stað spennandi verkefnum. En mér finnst ferlega erfitt að biðja um stuðning sjálf. Eiginlega ómögulegt. Sérstaklega í pólitík. Pólitík er nefnilega oft álitin einkamál fólks, eins skrítið og það er.

Samt er það svo að fullt af fólki hefur hvatt mig áfram. Síðan 2013 hefur fólk, bæði vinir og ættingjar en líka fólk sem ég þekki ekki neitt, reglulega haft samband og beðið mig um að bjóða mig fram aftur. Og ég vil gera það því ég á eftir að klára mitt stóra hjartans mál. Málið sem neitar að gufa upp: Nýja stjórnarskráin okkar. Ég get ekki sætt mig við að Alþingi hafi ákveðið að sniðganga vilja kjósenda eins og hann birtist í þjóðaratkvæðagreiðslunni 20. október 2012.

Margir segjast ekki vera pólitískir. Einhvern veginn á ég erfitt með að skilja það, þótt ég geti vel sett mig í spor þeirra sem finna sig ekki í stjórnmálaflokkum. Lífið er nefnilega pólitík. Fjármunir eru alltaf takmarkaðir en verkefnin óþrjótandi. Við getum alltaf gert betur og stundum (til dæmis núna) svo miklu betur. Og við getum alltaf forgangsraðað fjármunum með öðrum hætti. Sumt kostar samt ekki neitt, t.d. að ákveða að vera almennileg hvert við annað.

Mín pólitík snýst um að þeir sem nota eða selja það sem við eigum saman, það er auðlindir þjóðarinnar – fiskinn, orkuna, náttúruperlurnar og jarðhitann, svo eitthvað sé nefnt – greiði fyrir það eðlilegt gjald. Peningana notum við svo til að reka þetta þjóðfélag svo sómi sé af. Ég vil gott og gjaldfrjálst heilbrigðiskerfi. Ég vil menntakerfi sem gerir ekki mannamun og ég vil ekki að það sé fjárhagsleg ákvörðun að fara til sálfræðings. Og umfram allt vil ég að við sýnum öllum, en ekki síst þeim sem höllum fæti standa, mannúð og nærgætni. Nýja stjórnarskráin snýst einmitt um þetta. Hún tryggir fullt gjald fyrir auðlindir okkar og þá ættum við að geta fjármagnað draumasamfélagið sem við byggjum á réttlæti, sanngirni og lýðræði. Ég vil að við hættum að láta ræna okkur.

Ef ég hringi í þig, kæri lesandi, þá máttu vita að mér finnst það hvorki sjálfsagt né eðlilegt að biðja um stuðning heldur þvert á móti ferlega erfitt. Og sennilega er ég með kvíðahnút í maganum og finnst ég heimtufrekari en hægt sé að réttlæta með góðu móti. Ég er hins vegar að því vegna þess að mér finnst svo mikið að í þessu samfélagi okkar að ég get ekki annað.