Offramboð á ónothæfum röksemdum

Karl Th. Birgisson skrifar

Í vikunni varð ein af þessum sérkennilegu uppákomum, sem einkennast af skrumi, fumi og fáti.

Já, ég er að tala um þá ákvörðun dómsmálaráðherra að biðja Jón Steinar Gunnlaugsson að smíða tillögur að hraðari málsmeðferð í réttarkerfinu. Viðbrögðin urðu til þess að hann sagði sig frá verkinu.

Tökum nú Jón Steinar alveg út fyrir sviga og sleppum lögmanns- og dómaraferli hans.

Ég hef nefnilega hlustað á tvær konur um helgina andmæla ákvörðun dómsmálaráðherra með allt öðrum rökum en þeim að Jón Steinar sé ómögulegur.

Fyrst Kristrúnu Frostadóttur í Vikulokunum í gær. Hún sagðist vilja horfa á „stóru myndina“ og þótti fráleitt að þessi ákvörðun væri kynnt beint ofan í alþjóðlegan baráttudag kvenna, 8. marz.

Og jafnvel fráleitara að svona fréttir bærust sólarhring eftir að níu konur kærðu ríkið til Mannréttindadómstóls Evrópu vegna óboðlegrar meðferðar í kynferðisbrotamálum.

Kristrún var ekki ein um þessar röksemdir, því að nákvæmlega þær sömu bar Rósa Björk Brynjólfsdóttir fram á Sprengisandi í morgun.

Þetta er náttúrlega ekkert í lagi og hrein skelfing að núverandi og verðandi þingmenn beiti fyrir sig slíkum málflutningi.

Ein spurning: Ef Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir hefði tilkynnt um samninginn við Jón Steinar í janúar, löngu fyrir 8. marz og löngu áður en konurnar lögðu fram sínar réttmætu kærur til MDE, hefði þá bara verið alltílæ? Til hvaða raka hefði þá verið gripið?

Augljóslega ekki þessara, sem segir okkur að þau standast enga skoðun og eru hefðbundið skrum um ásýnd og tilfallandi samhengi, en ekki efnislegt innlegg um neitt.

Undirliggjandi skoðunin, sem þær veigruðu sér þó við að nefna, er að Jón Steinar sé sérstakur óvinur kvenna og/eða verndari kynferðisglæpamanna. Sennilega hvort tveggja.

Án þeirrar forsendu væri skrumið um óheppilega tímasetningu nefnilega ennþá ónothæfara. En þær virtust ekki þora að nefna hana, sem væri þó það eina sem gerði málflutning þeirra sæmilega skiljanlegan.

Við þurfum að gera þá kröfu til fólks sem vill láta taka sig alvarlega, að það segi það sem það meinar en dulbúi ekki skoðanir sínar með innihaldslausu orðskrúði sem kann að hljóma vel frá einum tíma til annars.

Og allra sízt megum við láta eins og svona „röksemdir“ séu boðlegar eða jafnvel gagnlegrar í almennri umræðu. Einkum frá þeim sem leita eftir umboði almennings til trúnaðarstarfa.

Karl Th. Birgisson