Ofbeldi og allsleysi

Landsamband íslenskra útvegsmanna LÍÚ fór í fegrunaraðgerð og skipti um skammstöfun. Það auðkennir sig nú með stöfunum SFS. Nýr framkvæmdastjóri er Heiðrún Lind Marteinsdóttir, en hún tók við af manni sem fór til starfa hjá þrotabúum banka upp á miljarðabónus. Blaðið Stundin hefur á forsíðu eftir Heiðrúnu Lind „að skattar séu ofbeldi“ og að „þjóð geti ekki átt neitt“.

Þó að þetta séu fávíslegar fullyrðingar er rétt að leggja eyrun við og varpa fram spurningum af tilefninu: Á hvaða menntunarstigi væri sú þjóð sem ekki legði skatta á þegna sína, hvernig væri velferðarkerfið, sjúkrahúsin, réttarfarið, vegakerfið og hafnirnar svo fátt eitt sé tínt til? Og hver á þá landhelgina, sem við höfum fengið til eigin nota með alþjóðalögum, landið sem við höfum helgað okkur, gögn þess og gæði ef við eigum þetta ekki saman sem þjóð?

Einhverjir kunna að álykta sem svo að þetta sé nýgrobb eða bara taugaveiklunarraus nýliðans. Vonandi er það svo. En í landi þar sem stór hluti íbúanna metur manngildi eftir upphæð mánaðalauna er ekki skynsamlegt að láta sem ekkert sé. Og alls ekki þegar einn af nýju lögsetjurum þjóðarinnar, þingmaður Viðreisnar, Pawel Bartoszek viðhefur sama orðbragð um skatta og framkvæmdastjóri SFS, að þeir séu ofbeldi, skattarnir. Og hann vill komast í ríkisstjórn með sínum flokki og hverjum þeim öðrum sem geta fengið sig til að hugsa á svipuðum nótum og hann næstu fjögur árin. Ummæli framkvæmdastjórans og orð þingmanns Viðreisnar eru viðvörunarorð; þeim gæti báðum verið fyllsta alvara og bæði hafa þau völd og áhrif.

Ég vil skatta, og það fremur háa þegar vel árar eins og nú. En ég er ekki ofbeldismaður.  Ég er af þjóð sem gætir landsins sem hún byggir og nýtir sameiginlega auðlyndir þess, sem gætir hafsins umhverfis það, veiðir í hófi fiskinn sem þangað kemur og vinnur úr honum matvæli.  Arðinn af þessu tel ég að við eigum öll. Saman. Þjóðin.