Nú þurfum við harðstjóra húsnæðismála

Karl Th. Birgisson skrifar

Stærsti kosturinn við tillögur átakshóps í húsnæðismálum er líka sá sem felur í sér mestu hættuna.

Fyrst er þó rétt að fagna því að loksins, loksins sjáum við fram á alvörutillögur og heildstæða hugsun til lausnar á neyðarástandi, sem hefur varað í mörg ár. Einstaka sveitarfélög hafa reynt að bregðast við, einkum Reykjavík og Kópavogur, en svo miklu meira var þörf.

Þökk fyrir það.

Í fínum tillögum er líka að finna þá ánægjuleg nýlundu, að hugsa um fleira en fólki var sett fyrir. Það er nefnilega ekki nóg að byggja fullt af húsnæði ef ekki er hugsað fyrir samgöngum og öðrum skipulagsmálum.

Þetta hafa formenn hópsins, Anna Guðmunda Ingvarsdóttir og Gísli Gíslason, skilið og hafa þar með sett mikilvægt fordæmi fyrir sambærilega vinnu í kjölfarið. Hingað til hefur reglan jafnan verið, að nefndarfólk les skipunarbréf sitt og fyrirmæli, og gerir svo alls ekki meira en þörf er á til að uppfylla þau. Helzt aðeins minna, ef hægt er að komast upp með það.

Þökk fyrir þetta, Anna og Gísli.

En það leiðir okkur að hættunum. Vegna þess hversu víðtækar og ígrundaðar tillögurnar eru verður óhemju flókið að hrinda þeim í framkvæmd.

Til þess þurfa að lágmarki þessir að skila sínu: Alþingi, forsætis-, fjármála-, samgöngu- og félagsmálaráðuneyti, Samtök atvinnulífsins, Alþýðusamband Íslands, BHM, lífeyrissjóðir, Íbúðalánasjóður, Vegagerðin, Samband sveitarfélaga og slatti af einstökum sveitarfélögum, og eru þá aðeins þeir stærstu upp taldir.

Hver um sig og blanda af þessum þurfa að funda, semja, leysa ágreining og finna lausnir á tilteknum tillögum starfshópsins. Þær eru fjörutíu.

Vitið þið hvað gerist? Já, við vitum það. Að ári liðnu verður búið að finna leið til að hrinda fimm tillögum í framkvæmd, ef vel gengur. Aðspurðir munu aðrir svara efnislega svona: „Við höfum auðvitað lagt á okkur mikla vinnu, greint stöðuna og farið yfir marga kosti, en tillögur okkar þurfa óhjákvæmilega að taka mið af vinnu annarra, bæði hvað snertir fjármögnun, skipulagsvinnu, lóðasamninga og hvernig veðrið verður í febrúar. Þeirri vinnu er því miður ekki lokið.“

Þessi spá lýsir ekki einu sinni svartsýni. Hún er frekar jákvæð í ljósi reynslunnar.

En þetta gengur ekki. Til þess að hrinda tillögum starfshópsins í framkvæmd þýðir ekki að dreifa þeim hist og her um stjórnkerfi ríkis, sveitarfélaga, atvinnulífs og launaþegahreyfingar, og sjá svo til hvernig gengur. Það er uppskrift að stórslysi og áframhaldandi neyðarástandi.

Við þurfum harðstjóra. Eða pískara.

Við þurfum einstakling sem hefur það verkefni – og aðeins það verkefni – að fylgja þessari skýrslu eftir, sjá til þess að verkin séu unnin og gefa skýrslu um framgang þeirra á þriggja mánaða fresti.

Þessi einstaklingur á að hafa heimild til að rífa kjaft, lemja á putta, reka á eftir, draga fólk að verki á hárinu, og greina frá því í opinberum skýrslum sínum hverjir eru að drolla í vinnunni.

Þetta er náttúrlega harkalega orðað, en þegar við blasir neyðarástand til margra ára dugir engin elsku mamma.

Það þarf mjög ákveðna og á köflum harða verkstjórn.

Ég hef meiraðsegja tillögu um hver ætti að taka þetta að sér.

Fljótt á litið koma upp í hugann nokkrar valinkunnar hamhleypur til verka.

Einn er Jakob Frímann Magnússon, sem hefur komið fleiri og fjölbreytilegri verkefnum á koppinn en hann man líklega sjálfur. Jakob er samt trúlega of næs náungi í svona djobb.

Annar og augljósari kostur er Runólfur Ágústsson. Hann var að stofna nýjasta skólann sinn, er langt kominn með hraðlestina til Keflavíkur, búinn að kynna fyrirmyndarframtíðarhverfið þarna einhvers staðar og munar varla um að bæta á sig blómum.

Ykkur að segja getur Runólfur verið alveg hæfilega frekur og leiðinlegur til þess að reka fólk til vinnu og segja til þeirra sem eru bara að leggja kapal í tölvunni.

Það er semsagt einlægt ráð til hennar Katrínar okkar Jakobsdóttur að hringja strax í fyrramálið upp í Brynju og panta skilti sem á stendur „Harðstjóri húsnæðismála.“

Hvort sem sá heitir Runólfur eða eitthvað annað.

Og ég er ekki einu sinni að grínast.