Nöldrari ársins

Ég segi enn: ég er sífellt að reyna að láta mér líka vel við forsætisráðherrann. Ég reyni ítrekað að lesa eitthvað jákvætt út úr skrifum hans, hlusta eftir vitrænni framtíðarsýn þegar hann talar. Í þeim tilgangi las ég áramótagrein hans í Morgunblaðinu, sem útgerðarmenn settu óbeðnir inn um póstlúguna hjá mér.  Þar segir hann, fyrirliði okkar, forystumaðurinn:

„Eins undarlegt og það er virðist afmarkaður en hávær hópur fólks eiga erfitt með að sætta sig við góðar fréttir. Jákvæð þróun vekur hjá honum gremju, hún er litin hornauga og tortryggð á allan mögulegan hátt. Þetta er sá hópur fólks sem getur ekki sætt sig við að jákvæðir hlutir gerist ef þeir gerast ekki í krafti hinnar einu „réttu“ hugmyndafræði.“

Í stað þess að blása mér kröftugum framfaraanda í brjóst, höfðu skrif hans neikvæð áhrif á mig. Þau vöktu upp með mér orð ráðherrans frá því í maí á þessu ári þegar hann fullyrti að skynjun  fólks á raunveruleikanum væri röng og hnykkti svo á með að fullyrða að viðhorf fólks til ríkisstjórnar hans mætti skýra með „rofi milli raunveruleika og skynjunar … .“

Nú stend ég upp frá tölvunni til þess að horfa og hlusta á hann, foringjann, í Kryddsíld Stöðvar 2. Enn með von í brjósti. „Það er mikilvægt að vera hreinskilinn,“ sagði hann þar. Jöfnuður hefur aukist, sagði hann líka og hafði þá staðhæft að hann temdi sér að sleppa stóryrtum ummælum.

Mér tókst hvorki að bera virðingu fyrir honum né láta mér líka við hann í þessum þætti. Samanlagt eftir árið allt er eins og hann sé staddur utan raunveruleika landa sinna. Ég ætla samt að gefa honum einn séns enn; hlusta á ávarpið klukkan 20:00 í mínu „raunveruleikarofi“. Ef hann hífir sig upp skrifa ég nýjan pistil þegar í stað, honum til heiðurs. Að öðrum kosti stendur þessi og ráðherrann nöldrari ársins í mínum huga.