Minn steinn fundinn

Eftir Þórunni Valdimarsdóttur

 

Steinn og steinar

Steins og Kjarvals:

Grjót, meira grjót,

grimmjökulslípað.

 

Steina stef

söng mér mín móðir:

„bull er þetta

Hver á sér fegra

Linditré mun ljúfari eru

en beinagrindar grimmkalt grjót

og jökulfljót.“

 

Vissi hún þó vel,

Palli kenndi og mér að sjá verur í grjóti

og visku í gervi steina og beina.

Eins hnusa fílar formæðra bein.

Þar fer forfeðratrú allra þefgáfudýra

það djúpbeinahnus.

 

Steins mun ég nú megalóman

mjög þótt hljómi sem lyga róman

að í Kvosinni fannst úr sandsteini vænn

einn snúðr af snældu svo eðalgrænn.

Þær segja þar standi

elsta letur á steinhrúgulandi.

Fornustu rúnir grænum á steini

engum að meini

en mér til gleði

því satt er þar rist er – set sál mína að veði

sögukerlu það gerir mig betri

að þar á stendur með galdraletri:

„Þórunn á mig!“

 

Þótt kreppan sé komin með Kyllisvík hingað

keppast skal minn við á fullu gasi

og hætta öllu þrasi

þótt Uhu mosi á Ráðhúsi dvelji

við manngerðan stein

og meinagrind Tónhússins tíðlaust mig kvelji

og skyggi á Sundin

er steinninn minn fundinn!

 

(sbr. forsíðufrétt: „Týndi hlekkurinn fundinn“ með mynd af grænum rúnasteini frá 11. öld sem fannst við fornleifagröft í alþingisreit miðbæjar Reykjavíkur, Fréttablaðið 19. okt. 2008)

 

Júníhefti 2012, ort haustið 2008 í tilefni af aldarafmæli Steins Steinarrs