Menn með skegg niður á nafla og ofurhárblásara í klofinu. Stefán Jón dæmir Skálmöld í Borgó

„Ef maður ætlaði að gera grínmynd um þungarokkhljómsveit myndi maður stilla upp Skálmöld: Trommari á pilsi en ber að ofan með sítt hár á tveggja metra palli bak við tvær bassatrommur og frumskóg af míkrófónstatívum og trjárenglum.“

Þannig hefst dómur Stefáns Jóns Hafstein um tónleika Skálmaldar í Borgarleikhúsinu, sem hlotið hafa mikið lof. Hann heldur áfram:

„Orgelleikari með móhíkanakamb, í þybbnari kantinum, einn gítarleikari ber að ofan eins og Magnús Scheving í laginu, hinn á svörtum bol, sítt hár eins og Högni með ofurhárblásara í klofinu, bassinn með sítt skegg niður á nafla en sköllóttur, forsöngvarinn eins og lífsleiður leigubílstjóri á daginn með gítar og á cargóbuxum á kvöldin í hljómsveitinni sinni.

Svo hollingin: Bassaleikarinn spilar hokinn í baki með hljóðfærið á hnjánum (já, neðar en Rúni Júl) en skeggið lafandi yfir, gítarleikarinn alltaf með makkann á fleygiferð upp og niður tónstigann.

Gjörið svo vel: Spaugstofan með a few extras.

En músíkin er ekkert grín. Það eru ekki mörg þéttari bönd á Íslandi í dag myndi ég halda. Og til að fullkomna myndina í Borgó voru sprengjur, reykur, gufustrókar, snjókorn og lifandi varðeldur, stundum allt í einu. Og trúðar.

Trúðarnir voru þarna a) til að gera skemmtilega sýningu skemmtilegri b) til að eyðileggja þungarokkstónleika – menn geta bara valið fyrir sig. Hljómkviðan sem flutt er af Skálmöld er um Baldur Óðinsson sem lendir í því „sem enginn maður á að þurfa að lenda í“ að fjölskyldan er höggvin í spað af „óværu“. Hann hefnir (með tilheyrandi músík) og endar loks í Valhöll þar sem fjölskyldan sameinast.

Trúðarnir sáu um að koma þessu til skila því eins og allir gátu heyrt er söngur Skálmaldar ekki til þess fallinn að segja eitt né neitt: Drunur í rör allan tímann. Minnir á Sororicide á Lækjartorgi. Skilur ekki bofs. Maður nær einu og einu orði: blóð, mistilteinn…

Trúðarnir voru milli laga og virkilega fyndnir eins og trúðar eiga að vera. Þeir voru líka ágætir fyrir sýninguna í heild því frómt frá sagt þarf maður (ef maður er ekki málmhaus) smá hvíld milli laga Skálmaldar. Músikin er eins og „Werhmacht“ á ferð (Heer, Kriegsmarine, Luftwaffe undir stjórn Hitlers að leggja undir sig Evrópu) (Já ég las HHhH um daginn)) – ekki beint slegið af. Never a dull moment fékk nýja merkingu í kvöld því hér er ekkert lag til að gefa hvíld, ekkert Stairway to Heaven eða Child in Time, bara full blast þrumur eldingar og brennisteinn og allt.

Stöku sinnum koma svo gamalkunn „víkingastef“ inn í þetta, kórusar og eitthvað sem minnir á rímur og vikivaka til að gefa meira stuð og þá koma bombur, ljós og gufustrókar og fallandi snjókorn yfir eldinn…

Þetta er feikiþétt band, trommarinn svakalegur, bassi og orgel samofin í grunn, en ég var á góðri leið með að gefa þeim mínus fyrir gítarleik. Ekki vegna þess að þeir kunna ekki á gítara, tæknilega séð, heldur vegna þess að það er svo fjári erfitt í þessum músíkgeira að gera eitthvað sem sker sig úr, er ekki bara fingraæfing one more time.

Hvernig túlkar gítar víg Baldurs þegar maður hefur heyrt í Van Halen, Hendrix, Jimmy Page og countless others?
 En kraftaverk gerðist í síðsta laginu og síðasta gítarsólóinu og ég verð að taka ofan fyrir manninum með hárblásturinn í klofinu: Þetta var argandi gargandi snilld eins og það á að vera og flott samið sóló með kyngimögnuðum krafti.

Salurinn var ofurseldur. Líklega verður þetta sjóv á ferð um allar víkingahátíðir Skandinavíu næstu 30 ár. Ég naut þess að vera forseti á staðnum. Aldursforseti.“