Maurapúkar

Ég heyrði það í útvarpinu í morgun (23.02.´17) að lítrinn af íslensku vatni í plastflösku kostar meira en bensínlítri. Vatnið er selt sem hrein, „græn“, íslensk náttúruafurð. Sem það er. En það er hrópandi mótsögn í því fólgin að selja „hreinleika náttúrunnar“ í plasti. Svo ekki sé minnt á Parísarsamkomulagið.

Græðgisvæðing innlendrar ferðaþjónustu er með eindæmum og brýst ekki aðeins fram í verði á ferskvatni. Matsölustaðir, kaffihús, krár, sjoppur, Bláalónið og áfram endalítið hafa fallið fyrir græðginni og selja vöru og þjónustu á margföldu kostnaðarverði. Og þá er ekki búið að nefna gististaðina, B&B og hótelin.

Frjálshyggjumenn vilja ekki banna neitt, að eigin sögn, því allt á að vera leyfilegt. Eigi að síður stjórna þeir með boðum og bönnum. Nú ætla þeir til dæmis að banna fólki að koma til Reykjavíkur, og einnig að fara út fyrir borgarmörkinn, nema það borgi toll svo að einkaframtakið geti lagt vegi um landið og grætt á uppátækinu. En þeir leyfa ekki gistináttagjald á B&B og hótelin, sem merkir að þeir banna það, vegna þess að kostunaraðilar þingsæta þeirra vilja það ekki. Það myndi rýra hagnað þeirra.

Hagmunir græðginnar ráða landinu. Fyrir vikið höfum við, Íslendingar allir, fengið orð fyrir það í augum heimsins að vera maurapúkar.