Lygarinn laug því að hann hefði logið

Karl Th. Birgisson skrifar

Er hægt að trúa manni sem segist vera lygari?

Það er klassísk heimspekileg spurning, en hún hefur fengið mjög praktíska þýðingu síðustu daga.

Á Klausturs-upptökunum gortar Gunnar Bragi Sveinsson sig af því, að hafa sem utanríkisráðherra gert samning við Sjálfstæðisflokkinn: Ég skipa Geir Haarde sendiherra og þá gerið þið svipað fyrir mig ef ég þarf á að halda.

(Hann sagðist að vísu líka hafa skipað Árna Þór Sigurðsson sendiherra til að draga athygli frá skipun Geirs. Það er reyndar trúlegt. Hinn kosturinn væri sá að utanríkisráðherra Íslands hefði svipazt um eftir nýjum sendiherra og hugsað með sér: „Hver er nú hæfastur af öllum sem koma til greina? Auðvitað Árni Þór Sigurðsson! Það er augljóst!“ Sorrí, en sumt er of absúrd til að geta verið satt.)

En þegar upp komst um gortið sagðist Gunnar Bragi hafa verið að ljúga þessu öllu saman, þetta hefðu bara verið ósannindi spunnin upp á staðnum. Ókei, hugsuðu þá einhverjir, en hvers vegna var maðurinn að ljúga svona að vinum sínum og félögum? Er það sennilegt?

Sérstaklega í ljósi þess að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson tók undir mál hans og kvaðst vita að þetta væri allt saman rétt. Málflutningur hans hljómar svo í frásögn Kvennablaðsins:

„Af því ég veit þetta er rétt. … Bjarni má eiga það, hann viðurkenndi það, að hann hefði … við sig. Að Bjarni, þegar ég hitti hann, við sátum hérna í klukkutíma og áttum spjall. Bjarni fór út um víðan völl en niðurstaðan var sú að hann hefði fallist á það að ef þetta gengi upp þá ætti Gunnar inni hjá Sjálfstæðismönnum.“

Og síðar:

„Næsta skref var að hitta Bjarna með Gulla Þór, sem var í tygjum við Bjarna. Og við hittumst hér inni, sátum saman og … Bjarni má eiga það, að … hann fylgdi málinu eftir. Á dögunum. Við erum komnir í samskipti við menn. Gunnar Bragi bíður eftir niðurstöðu. Nú þurfum við bara að klára hérna …“

Og svo:

„Niðurstaðan var sú að Bjarni bara sagði við Gulla: þú leysir þetta. Og þú talar við Sigmund og svo kemurðu á fundi með Gunnari Braga. Gott og vel, þannig var niðurstaðan. En. Vitandi það … hvernig á maður að bera sig að við að fylgja málinu eftir? Guðlaugur Þór hefur engan áhuga á því að klára málið. En formaður Miðflokks [líklega átt við formann Sjálfstæðisflokksins, en er svona í endurriti Kvennablaðsins] er búinn að segja honum að hann eigi að klára það. Þannig að hvernig á ég að bera mig að við Guðlaug Þór til að …“ Endurriti lýkur.

Bjarni fylgdi málinu semsagt eftir, en Guðlaugur Þór virðist móast við að „klára það“.

Þetta gerðist, vel að merkja, fyrir fáeinum vikum.

Og í dag staðfesti Bjarni Benediktsson við fréttastofu Stöðvar 2 að þessi fundur hafi átt sér stað.

Sigmundur Davíð fundaði semsagt með Bjarna og Guðlaugi Þór til þess að redda Gunnari Braga starfi í útlöndum. Hann var að innheimta greiðann.

Hvert er þá svarið við hinni heimspekilegu spurningu? Í þessu tilviki virðist það augljóst: Sá sem sagðist vera lygari var að ljúga því. Öll gögn málsins, öll ummæli á Klaustri og sú staðreynd að þessi fundur átti sér stað fyrir skömmu – allt hnígur að því að upprunaleg frásögn Gunnars Braga hafi verið rétt.

Það breytir engu þótt sjálfstæðismenn kannist núna ekki við þessi samskipti og segist ekki skulda neinum neitt. Vitaskuld segja þeir það.

En það er áreiðanlega tilviljun hversu lítið þeir hafa tjáð sig um sorakjaft og mannfyrirlitningu vina sinna í Miðflokknum og óska þess heitast að málið hverfi sem allra fyrst.

Og það er áreiðanlega jafnmikil tilviljun að þegar stærstu hneykslismál lýðveldissögunnar skekja þjóðina þá skuli Sigmundur Davíð Gunnlaugsson og Bjarni Benediktsson vera þar í forgrunni.

Það eru ekki nema tvö og hálft ár – og svo aftur eitt ár – síðan síðast.

Óheppilega mikil tilviljun.

Engu logið um það.