Lýðskrumið tók völdin í Icesave. Buchheit-samningurinn líklega besta niðurstaðan

Flest bendir til þess að síðasta útgáfa Icesave-samninganna hefði verið ákjósanlegasta niðurstaðan í Icesave-deilunni.

Þetta fullyrðir Þorsteinn Pálsson í grein á vef Hringbrautar. Tilefnið er að síðustu greiðslur vegna Icesave fóru úr þrotabúi Landsbankans á dögunum. Þorsteinn skrifar:

„Niðurstaða málsins sýnir nefnilega að líklegt er að samningar hefðu verið betri kostur fyrir þjóðarheildina. Þótt lýðskrumið hafi tekið völdin í umræðunni er með öllu óþarft að vera með einhverja feimni um staðreyndir þessa stóra máls nú þegar því er loks lokið.

Bretar og Hollendingar fá allar útgreiðslur sínar endurgreiddar með þokkalegum vöxtum og bætur vegna  kostnaðar. Auk þess fá þeir nokkurn gengishagnað. Samningar hefðu trúlega þýtt heldur hærri vaxtagreiðslur. En á móti kemur að óvissan um endalok málsins átti sinn þátt í að hagvöxtur fór seinna af stað en ella hefði mátt vænta.

Þetta er að vísu ekki unnt að reikna út með nákvæmni en flest bendir til að hagvaxtartapið hafi verið meira en vaxtaávinningurinn.“

Hann rifjar upp að forysta Sjálfstæðisflokksins og langflestir þingmenn hans hafi stutt síðustu útgáfu Icesave-samninganna, sem Lee Buccheit hafði forystu um. Það hafi verið yfirveguð og ábyrg afstaða og „huguð í ljósi þess að ágreiningur var um málið innan flokksins.“

Þorsteinn bendir á að ágreiningur um ábyrgð íslenska ríkisins á innistæðutryggingum hafi verið útkljáður fyrir alþjóðlegum dómstóli, en ekki innlendum eins og andstæðingar samninganna vildu:

„Þannig var það í raun aðild Íslands að regluverki Evrópusambandsins um innri markaðinn sem leiddi til þess að  lagarökum Breta og Hollendinga var hafnað og réttmæti þeirra lagasjónarmiða sem Ísland hélt fram fékkst staðfest.

Þeir sem voru andvígir samningum og Evrópusambandinu viðurkenndu að vísu ekki EFTA-dómstólinn fyrr en eftir á. Fyrir dómsuppkvaðningu sögðust þeir bara virða íslenska dómstóla. En hitt er að málið hefði ekki ratað fyrir dóm nema fyrir þá sök að samningum var hafnað.

Þetta er eitt sterkasta dæmið um gildi þess fyrir smáþjóð að taka virkan þátt í alþjóðasamstarfi sem byggir á sameiginlegum réttarreglum. Staða smáþjóða er jafnan  sterkari í alþjóðlega viðurkenndu lagaumhverfi heldur en í deilum við voldugri  þjóðir þar sem stærðarmunur ræður oftar úrslitum en réttarreglur.

Í þessu ljósi er hálf broslegt þegar því er haldið fram í sömu andránni að hagsmunum Íslands sé betur borgið utan regluverks Evrópusambandsins en Ísland hafi samt unnið einn sinn stærsta sigur í milliríkjadeilu fyrir alþjóðlegum dómstóli sem dæmir eftir lagabókstaf þess.“