Líf eða dauði

Það merkilegasta, það eftirtektarverðasta, það gleðilegasta sem ég heyrði úr pólitískum munni á árinu var brot úr ræðu Katrínar Jakobsdóttur, forsætisráðherra þar sem hún talaði um að kominn væri tími til að stöðva neysluhyggjuna, framleiðsluaukningarkröfuna, og huga þess í stað að leiðum til að efla hag jarðarinnar, dreifa gæðum hennar jafnt og styrkja innviði samfélags manna.

Það sem olli mér hins vegar vonbrigðum var að hvorki stjórnmálamenn né forsvarsmenn verkalýðshreyfingarinnar tóku undir með ráðherranum.

Við áramót ætla ég að leyfa mér að halda að ástæðan fyrir þögninni sé frekar sú að menn hafi verið of uppteknir í neyslukapphlaupinu en hitt að það séu samantekin ráð að hleypa umræðunni ekki á skeið, þegja hana í hel, því tilvera mannsins veltur á því að fundnar verði leiðir til að draga úr offramleiðslu, ofneyslu og ójöfnuði. Fyrr en seinna.