trusted online casino malaysia
Ritstjóri Herðubreiðar 28/07/2021

Lexíur að loknum degi

Karl Th. Birgisson skrifar

Ég kom Íslands í gærkvöldi eftir tveggja ára fjarveru. Fyrsti dagurinn var – tja – fróðlegur.

Fyrst þó þetta: Ég kem þaðan sem sóttvarnaryfirvöld kalla „áhættusvæði.“ Olræt og alltílæ, þótt heimamenn upplifi það ekki þannig. Við erum nefnilega orðin nokkuð sjóuð og lífið er eðlilegt.

Í fyrravor vorum við lokuð inni í margar vikur. Máttum fara út í búð einu sinni á dag og beint aftur heim, og löggan rukkaði miskunnarlaust um kvittun úr búðinni. Þau voru ekkert að djóka. Þessi innilokun var ömurleg, en sennilega nauðsynleg.

Eftir tilslökun gildu samt enn strangar reglur, um mannfjölda, grímuskyldu og sitthvað fleira. Útgöngubann síðla kvölds. Og alls kyns önnur leiðindi. En viti menn – þetta virkaði. Smitum fækkaði hratt, þótt alltaf kæmu upp gusur eins og alls staðar.

Enn er grímuskylda í verzlunum og strætó, og hjá starfsfólki þjónustustaða. Flestir bera grímuna þó úti á götu líka, að vísu misvandlega. Hún er orðin að eins konar samstöðumerki. Og lífið gengur allt sinn vanagang, alveg vandræðalaust.

Að vísu les ég reglulega í íslenzkum fjölmiðlum að heima hjá mér sé allt í voða. Sem við höfum hreint ekkert orðið vör við mánuðum saman.

En sumsé. Nú er ég kominn til Íslands. Samkvæmt nýsettum reglum þurfti ég að taka pcr-próf heima og framvísa vottorði við brottför þaðan. Alveg sjálfsagt, þótt það kostaði skildinginn. Eftir lendingu í Keflavík tók við annað sams konar próf. Alveg sjálfsagt líka.

Ég var semsagt skimaður tvisvar á tveimur dögum og bæði sýnin neikvæð. Samt beið mín fimm daga sóttkví í kjölfarið. Ekkert að því heldur. Annað eins höfum við nú gert í þágu almannaheilsu. Segi ekki að ég bíði spenntur eftir þriðja prófinu á innan við viku, en það eru smámunir og því meiri upplýsingar, því betra.

Ég fékk sms um niðurstöðu seinna prófsins í morgun og hlustaði svo á hádegisfréttir um enn eitt metið í fjölda smita á Íslandi. Ekki í afmörkuðum hópum eða á tilteknum svæðum, heldur „úti um allt samfélagið“ eins og Víðir hefur orðað það.

Þá laust niður í hausinn á mér afar óvæntri hugsun: Ég var að koma frá hinum áhættusömu útlöndum, en ég er ekki ógnin. Ég þarf miklu heldur að verja mig gegn pestinni á Íslandi.

Einhvern veginn rímar þetta ekki allt saman við fréttir um heimssögulegan árangur Íslendinga, en látum það vera.

Og já. Ég nýtti mér gamla klásúlu í sóttkvíarreglum og fór í heilsubótargöngu. Reglan er að vísu sennilega fallin úr gildi, en ég ákvað að taka ekki eftir því. Enda var alveg óvíst af nýjustu fréttum að dæma að þetta yrði heilsubótarganga, hugsanlega omvendt. Svo ég fór út í eftirmiðdaginn, setti upp grímuna og rölti um miðbæ Reykjavíkur.

Fyrst sé ég Kollu Bergþórs koma gangandi í þungum þönkum. Hún átti tvo metra eftir ófarna þegar ég ákvað að segja: „Halló, Kolla.“

Hún leit upp forviða. „Er þetta þú? Ég þekki engan með grímu!“

Við skiptumst á kurteisisorðum þangað til hún spurði: „Ertu með grímu úti?“ Hér mætti hugsanlega bæta við öðru upphrópunarmerki til að ítreka undrunina.

Næst kom að mér gamall kunningi með orkudrykk í hönd. Fas hans benti til þess að hann hefði fyrr um daginn neytt einhvers annars líka, en sízt er mitt að dæma. Ég gaf honum ekki séns á faðmlagi.

Og svo framvegis. Eftir rúnt niður Laugaveg, um Austurvöll, fleiri viðmælendur, og upp Skólavörðustíginn var óvísindaleg niðurstaða mín þessi:

Daginn sem tilkynnt er um metfjölda smita á Íslandi og spítalinn kominn á hættustig eru nánast engar varúðarráðstafanir uppi. Einstaka starfsmaður veitingastaða var með grímu og Eymundsson bauð upp á þær ókeypis, en að öðru leyti var ekkert í mannlífinu sem benti til þess að nokkuð væri óvenjulegt á seyði.

Einn mann rakst ég á sem ákvað að upphefja svolítinn fyrirlestur um að ég væri á þessu rölti. Hann benti á að það væri ekki að ástæðulausu sem ég þyrfti að vera í fimm daga sóttkví, nýkominn frá útlöndum og svona.

Mig langaði að spyrja hvort hann væri nýlega skimaður, hvað þá tvískimaður, vissi að svarið yrði nei, og ég þyrfti því óhjákvæmilega að spyrja í kjölfarið:

„Hví ertu þá að frussa þessum vísdómi yfir mig með slefið í munnvikunum og smita mig þar með hugsanlega?“ En ég stillti mig og kvaddi eins kurteislega og mér er gefið.

–– –– ––

Hver er þá lærdómurinn? Það er of stórt orð, en ég kann ekkert skárra.

Í fyrra lagi, að þótt veiran hafi komið frá útlöndum er hún hvorki útlöndum né útlendingum að kenna. Veirur eru veirur og hafa verið í mörg þúsund ár. Þær þekkja hvorki þjóðerni né landamæri.

Nema einhver hafi enn tillögu um að „loka landinu,“ hvað svo sem það merkir í reynd. Meiraðsegja Inga Sæland vill ekki lengur loka alla ferðamenn inni í Egilshöll. Held ég áreiðanlega.

Í seinna lagi, að Alma, Víðir og Þórólfur ráða ekki árangri gegn pestinni. Þau hafa verið öllum öðrum mikilvægari með tilmælum sínum og leiðbeiningum, hreinskilni, þolgæði og umhyggju. Þau ráða samt ekki niðurstöðunni.

Það gerum við sjálf með hegðun okkar. Og bara við.

Með afskaplega einföldum ráðstöfunum, athöfnum og athafnaleysi. Þótt ekki væri nema lágmarks varúð.

Klúðrast það stundum? Ójá, af því að vísindin eru ófullkomin og geta virzt mótsagnakennd frá einum tíma til annars.

En við ráðum þessu samt. Hvert og eitt.

Með það tek ég upp nýja grímu og bý mig undir heilsubótargöngu um Skólavörðuholtið á morgun.

Vonandi.

Karl Th. Birgisson 

 

1,602