Launkofi

 

Það berast sífellt fleiri fréttir erlendis frá um íslenska skattaþjófa. Og meiri upplýsingar eiga eftir að bætast við. Fjármálaráðherrann vill ekki fá þær þó að margar „vinaþjóðir“ hafi keypt þær og halað inn miljarða í sína ríkiskassa. Þegar skattrannsóknarstjóri sneri sér að honum til þess að fá aur fyrir listanum umlaði ráðherrann og sagði að það væri óráð að kaupa, hann gæti verið illa fenginn og óvíst hver fengi peninginn fyrir hann.

Og nú er hann kominn í vondar hendur, þessi væni maður, og soglegt að horfa á hvernig hann engist í greipum skattsvikaranna. Það veit enginn, nema hann og þeir, hverja um er að ræða. Þeir vilja hafa það þannig. Þeir vilja halda illum feng. Og nú, nokkrum mánuðum eftir að honum var boðinn listinn til kaups, segir hann í Ríkisútvarpið að málið hafi þvælst allt of lengi hjá skattrannsóknarstjóra. Og endurtekur sig síðan með nýjum orðum: Auðvitað getur það ekki komið til greina að við ætlum að fara að greiða fyrir gögn af þessum toga með ferðatöskum af seðlum til einhverra huldumanna.“

Og á meðan það er óupplýst hverjir skattsvikararnir eru vex slúðrið og fer staflaust um land allt. Nú er fullyrt að ráðherrann sé að hlífa sjálfum sér, vinum sínum, frændum sínum, banksterum, útgerðargreifunum og þeim öðrum sem borguðu kosningabaráttu flokksins og einstakra þingmanna.

Þetta mál hefur vaxið á þann veg að ekkert getur bjargað fjármálaráðherranum frá frekari niðurlægingu slúðursins annað en að kaupa listann og birta hann almenningi. Ef til vill gæi alþingi hjálpað honum með því að samþykkja þingsályktun um kaupin. Það væri vinargreiði við vænan dreng.