Laun

Þegar álagningaskrár skattastjóra koma fyrir sjónir almennings verður lýðum ljós ofurlaun forstjóra, framkvæmdastjóra einkafyrirtækja og ohf fyrirtækja ríkisins, auk aðstoðar eitt og aðstoðar annað í fyrirtækjaflórunni.

Samhliða birtingu skattskrárinnar ákvað kjararáð að hækka laun yfirembættismanna ríkisins um lítil 23% eða þaðan af miklu, miklu meira eftir því hvernig reiknað er. Ráðuneytisstjórar hafa eftir þetta sjö til tíu sinnum hærri laun en fólkið sem skúrar skítinn undan skónum þeirra.

Það hefur verið siður hjá þeim sem vilja gera lítið úr störfum alþingismanna að benda á hversu há laun þeir hafi.  Staðreyndin er hins vegar sú að ráðuneytisstjórar eru með hærri laun en ráðherrar og helmingi hærri laun en þingmenn líkt og fjölmargir aðrir embættismenn ríkisins innan ráðuneyta og utan. Það getur varla talist gott fyrirkomulag. Slíkt hvetur til neikvæðra viðmiða, til dæmis þess að meta manngildi eftir tekjum.

Það er stórkostlegt að unnt sé að greiða himinhá laun til embættismanna. Gallinn er að það skuli ekki vera almenna reglan. Kannski er skýringin sú að þeir sem launum ráða eru þeir sem háu launin hafa. Það voru, svo dæmi sé tekið, ráðuneytisstjórar sem komu að samningi laga og reglugerða um kjararáð og hvernig það skuli standa að málum; ráðsins sem ákveður laun ráðuneytisstjóra.  Vera kann að hálaunahöfðingjunum þyki mörg störf „hinna lægstu stétta“ svo lítils verð að það eigi ekki að greiða teljandi laun fyrir þau.

Það er fátt sem bendir til annars en að það eigi/þurfi/verði/ að stokka upp regluverkið í samfélaginu. Og það fyrr en síðar.