Kýrhausinn

Forsætisráðherrann hefur auga á hverjum fingri. Hann bendir á það sem betur má fara og finnur að því sem miður gengur. Að hans dómi. Hjá öðrum. Það er hávaði í miðbænum vegna byggingarframkvæmda, segir hann, húsið sem á að rísa þarna er ljótt og torgið þar sem það á að standa er skipulagsslys, Landsspítalinn á að vera á allt öðrum stað og svona áfram endalaust. Hann hefur lært skipulagsfræði, maðurinn, og hefur vit á þessu. Telur hann.

Og fleiru. Til dæmis minjavernd. Þess vegna flutti hann lögheimili sitt á eyðibýli og fornaldarfræðin og friðun gamalla húsa frá menntamálaráðuneytinu og undir sína yfirstjórn. En það er með hann, eins og fleiri afskiptasama, að hann er duglegastur þegar hann þarf ekki að sinna verkunum. Eftir að fornaldarfræðin voru flutt í forsætisráðuneytið stendur hann, eða situr, úrræðalaus frammi fyrir viðfangsefninu og hreyfir hvorki hönd né fót til þess að takast á við þá vá sem steðjar að íslenskum menningararfi, eyðingarmætti peninga- og náttúruafla.

„Starfsmenn forsætisráðuneytisins sjá ekki bjálkann í auga stjórnvalda en hreyta ónotum í fornleifafræðinga eins og þeir séu rót vandans,“ sagði Orri Vésteinsson, prófessor í fornleifafræði við Háskóla Íslands í blaðagrein á dögunum og bætti því við að íslensk stjórnvöld hefðu ekkert fram að færa nema innihaldslaust hringl með stofnanir.

Í lok janúar birtist grein eftir Egil Helgason um að svo virtist sem margur maðurinn hefði ofnæmi fyrir forsætisráðherranum og gæti helst aldrei verið sammála skoðunum hans.  Áreiðanlega er margt til í því. Enda erfitt þegar ráðherrann er ekki lengur sammála sjálfum sér eins og lesa má út úr í pistlinum Að slást við sjálfan sig og er að finna hér á Herðubreið.

Hann hefur ekki enn verið rannsakaður, kýrhausinn. Það er margt skrýtið í honum.