Kosturinn við „Enga fordóma“ er að lagið mun gera Pútín brjálaðan. En það er líka allt og sumt

Engir fordómar hljómar eins og lag af barnarás BBC árið 1996, nema hvað skilaboðin eru mjög nútímaleg. En eins og flest skilaboð fara þau samt fyrir ofan garð og neðan vegna þess hve lagið er gersamlega óþolandi.

Þannig hefst dómur sérstaks Evróvisjón-skríbents breska dagblaðsins Mirror um framlag Íslands í keppninni. Óhætt er að segja að dómurinn sé afgerandi og blaðamaðurinn heldur áfram:

„Við eigum að fagna skilaboðunum í „Engum fordómum“ – sem eru einmitt: Enga fordóma – en afganginn af laginu, allar tvær mínúturnar og 51 sekúnduna, ætti að fordæma. Það er eins og að vera inni í hausnum á einhverjum sem þyrfti að fá rítalín í tonnavís. En þeir eru óvart á LCD. Eins og blómabörn á sjöunda áratugnum með öllu tilheyrandi.

Þessi gleðistapp-, klapp- og hopphryllingur hefur skaðað heilastarfsemi mína svo mjög að ég neyðist til að umorða tilvitnun í Dorothy Parker til að tjá tilfinningar mínar nógsamlega: „Þessu Evróvisjón-framlagi ætti ekki að banda frá sér af léttúð. Það ætti að henda því af öllu afli.“

Alla leið heim aftur í íslenska leikskólann eða hvaðan sem það nú annars kom.

Eini, og bara eini, kosturinn við lagið er að það mun fara í taugarnar á Pútín Rússlandsforseta. Ég sé hann fyrir mér ganga berserksgang í stofunni heima hjá sér á úrslitakvöldinu af því að loksins finnst einhver í Evrópu sem vogar sér að beygja sig ekki í duftið fyrir skoðunum hans, og það er bara dásamlegt.“