Karamella á körfubotni

Fólkið í landinu vill greiðari samgöngur hér og hvar. Þetta er afar brýnt úrlausnarefni. Stjórnmálamennirnir sem nú sitja í ríkisstjórn vissu af þessum vilja kjósenda og lofuðu því í kosningabaráttunni eð ef þeir kæmust til valda mundu þeir bæta úr. Svo um munaði. Og þeir hlutu kosningu og settust í ríkisstjórn.

En þegar á reynir ætla þeir að koma sér undan efndum. Þeir segja að það séu ekki til peningar í verkefnið. Göng hér, nýr heiðarvegar þar, brú hér, tvöföldun vegar þar; því miður, ríkissjóður hefur ekki efni á þessu. Enda voru engin loforð gefin um að gera þetta; miklu frekar svona vangaveltur. En, því miður. Þetta er bara ekki hægt.

Nema. Já nema.

Og það karamella á körfubotninum.

Það er löngu heimskunn aðferð við að fá sitt fram í tilteknum málum að vekja gremju og reiði heilu hópanna sem vilja framgang málsins, kenna „hinu opinbera“ um um að málið nái ekki fram og láta aggið bitna á því; bjóða svo lausn á málinu út úr eigin höfði; úrræði sem fáum líkar nema þeim sem ráðið býður og reiðina vakti.

Og nú er þetta uppá: Við getum komið spekúlasjónum okkar fram með einu móti, segir hann okkur, hinn eikavæddi vegamálaráðherra. Ef þið farið að mínum ráðum, segir hann líka: Leyfum einkaframtakinu að leggja vegi, byggja brýr, gera göng og leggja flughlöð. Svo borga þeir sem framkvæmdarinnar njóta.

Það er þetta sem er að gerast við „uppbyggingu innviða“ eins og tiltækið heitir út úr munni ráðherranna. Vegaframkvæmdir einkavæddar í dag, bankarnir í nótt, velferðarkerfið á morgun. Þannig mun það að líkindum verða alla lífdaga þessarar ríkisstjórnar.