Í iðukasti

 

Bókin Afbrigði og útúrdúrar eftir Kjartan Sveinsson, skjalavörð, útg. M&m 2005, skrifuð þrjátíu árum fyrr, er merkileg lesning fyrir margra hluta sakir. Eitt með öðru er á hvern veg hún lýsir klíkusamfélaginu sem enn lifir góðu lífi í garðinum hjá okkur.

En það er brot úr söguþætti af Birni Karel Þórólfssyni sem ég ætla að birta hér án leyfis, en við lesturinn orkaði stúfurinn á mig eins og vitnisburður um kunnáttuleysi núverandi ríkisstjórnar í allflestum málum sem hún kemur nálægt. Rétt er að geta þess að Kjartan taldi Björn bera nokkur „kúgunareinkenni … af sinni löngu herleiðingu  hjá Dönum.“

„Það mun hafa verið sumarið 1912 að Björn vann við brúarsmíði á Ytri-Rangá. Þar kom fyrir lítilfjörlegt atvik sem samt varð landfleygt. Birni var skipað að fara yfir ána á bát og sækja stykki á hinum bakkanum.  Hlýðinn til dauðans sté hann út í bátinn og var ýtt á flot. En í staðinn fyrir að setjast á þóftuna og leggja út árar, stóð hann í miðjum bátnum og rumdi þessa konunglegu setningu:

„Mér láðist að geta þess að ég kann ekki að róa!“

Þetta hefði getað orðið óþægilegt í meira lagi því nokkru neðar er allstór foss í ánni, Ægissíðufoss, og djúpur hylur undir og sandbleyta við bakka  …“

 

Við kusum til þings. Þingliðið rakkaði sig saman og taldi sig hafa burði til þess að róa með okkur yfir ána og myndaði ríkisstjórn sem tók sér stöðu í bátnum miðjum og stendur þar enn á meðan báturinn hrekst undan straumnum.