Í Árnapytti [Hin svokölluðu skáld]
Eftir Bjarka Karlsson
Ofan í holunni ef til vill bíður mín stæði
arfinn að varðveita, rannsaka og skrásetja fræði,
hálfvegis þegjandi, hálfvegis ómar þó kliður
heyri ég þungann í sveðjum að skera þau niður.
Híbýli vegleg úr holunni áttu að rísa
horfinna kynslóða bergmáli að miðla og lýsa,
horfinn er vélagnýr, hljótt er í ríkinu þvísa,
heyri ég burðarjálk andlegrar stöðnunar frýsa.
Kvæði mig fýsir að lesa og ljóðsandann hvessa,
leirspýjur Hjarranda finn þar í drulluvessa,
stuðlanna þrískiptu grein lít ég bögglast í brotum,
baknöguð þjóðmenning komin að niðurlotum.
Lónir í melsári pyttur úr ginnungagapi
gras dafnar hvergi, þjóðin er rekin með tapi,
sé ég hér Konungs- og Flateytjarbækurnar fljóta
fúna og gleymast – svo sægreifar arðs megi njóta.
Bókfellið velkist og þránar og þorrinn er kraftur,
þeir ætla að moka í holuna jarðvegi aftur,
„legsteinninn springur og letur hans máist í vindum,
losnar og raknar sá hnútur sem traustast vér bindum.“
- Nú ertu (endanlega) búinn að missa það, Brynjar - 20/02/2022
- Þegar streðinu lýkur – Guðni Már (og mamma) - 03/01/2022
- Afplánunin - 02/12/2021