Hvar er Kjalarnes?

 

Ætli það sé ódýrara fyrir hvern og einn að halda síma eftir að Landssíminn okkar allra var gefinn eða seldur fyrir slikk, símstöðvar lagðar niður í dreifbýli og þjónustan einkavædd?  „Hvar er Kjalarnes“, spurði hundraðkróna þjónusturöddin í Nóva, Vódafón, Símanum eða hvað það heitir, þegar spurt var eftir símanúmeri þar í sveit. „Nei, enginn skeytasími á sunnudögum“, sagði önnur rödd í einkavæddu þjónustunni. Er einkavæðing af hinu góða fyrir neytandann, batnar þjónustan, verður hún ódýrari?

Er fjárhagsstaða sveitarfélaga sem áttu bæjarútgerðir betri eftir að þær voru seldar fyrir slikk eða afhentar einkaaðilum? Er afkoma einstaklinga öruggari á stöðum þar sem einkaútgerðir hafa farið burt með kvótann og skipin og lagt niður fiskvinnslu? Kemur einkavæðing útgerðar sér vel byggðarlög, fyrir verkafólk?

Er hagur í því fyrir sveitarfélög að selja eigur sínar fyrir smáaura og leigja þær síðan af þeim sem kaupir þær? Kenning var smíðuð utan um þessa hugmynd. Það var rekinn gríðarlegur áróður og henni var hrint í framkvæmd í mörgum bæjum.  Keflvíkingar gengu í gildruna, bæjarfélagið seldi allt sem það átti nema klóakið og gerðist leiguliði. Nú blasir greiðslufall við bænum. Hann skuldar leigu, hærri leigu en hann hefur í tekjur; 240% af tekjum sínum, eins og fjármálaspekúlantarnir orða það. Er þá gott að einkavæða undan sér og gerast leigjandi, kemur einkavæðing sér vel fyrir alþýðu manna?

Einkavædd útgerð starfar fyrir útgerðarmann, einkavæddur sími fyrir eigandann, einkarekið leigufélag fyrir leigusalann. Rekstur einkabanka sýnst um bankann, hagsmuni hans og eigandans.

Og eftir stendur spurning, ein sér og óvædd:

Kemur einkavæðing sér vel fyrir almenning, fyrir sveitarfélög, fyrir þjóðfélag?