trusted online casino malaysia
Ritstjóri Herðubreiðar 07/11/2014

Hún Valgerður (M.), Séð og heyrt og Ringó

Benedikt Jóh.Eftir Benedikt Jóhannesson

„Ég var á bensínstöð í gær og sá Séð og heyrt. Ég þurfti að bíða eftir afgreiðslu og sá að það var vitnað í Þórarin Eldjárn þannig að ég fletti blaðinu.“

Það er merkilegt hvað menn þurfa alltaf að afsaka að þeir lesi þetta blað. Menn sjá það á hárgreiðslustofum og hjá rökurum, á læknastofum og bensínstöðvum. Ég man hins vegar ekki eftir að einn einasti maður hafi sagt mér að hann keypti blaðið.

„Hefurðu séð það?“ hélt félagi minn áfram.

„Hvorki séð né heyrt“ svaraði ég og varð að bíta á vörina til þess að skella ekki upp úr, vegna þess að þetta var ótrúlega fyndið hjá mér.

Félaginn brosti ekki einu sinni. Hefur greinilega enga kímnigáfu.

„Þú skalt ekki hlæja að því“ sagði hann eins og hann væri að segja mér sorgarfrétt. „Það er mynd af þér í blaðinu.“

Það fannst mér ekkert sérstaklega dapurlegt, en glottið hvarf smám saman af andlitinu á mér þegar hann hélt áfram:

„Þú ert ekki einn á myndinni.“

„Nú“, sagði ég. „Var þetta hópmynd?“

„Það er kona með þér“, sagði hann.

„Jæja.“ Það sljákkaði í mér við þessar fréttir.

„Hver var það?“

„Valgerður“, svaraði hann.

Heilinn sem hafði verið í sínum vanalega hægagangi skipti skyndilega yfir í ofurhraða. Þegar svona hlutir koma upp þarf maður alltaf að taka frumkvæðið. Vigdís varð að frétta þetta frá mér.

Þegar ég kom heim reyndi ég að sýnast rólegur. Vigdísi virtist samt strax gruna eitthvað því að hún spurði: „Hvað segirðu?“

Af hverju spyr hún að þessu? hugsaði ég. Er hún vön að taka svona á móti mér? Þetta hljómaði ekki vel. Í ljósi þess ákvað ég að hætta við söguna sem ég hafði búið til um fótósjoppaðar myndir sem ekkert væri að marka. Ég gekk hreint til verks:

„Það er mynd af mér í Séðu og heyrðu með einhverri konu.“

Vigdís var óþægilega róleg: „Hvaða kona er það?“

„Valgerður“, svaraði ég.

„Já og hvers dóttir er þessi Valgerður?“

Nú áttaði ég mig á að ég var alls ekki nægilega vel undirbúinn fyrir þetta samtal.

„Ég er ekki viss. Ég þekki hana ekki svo vel.“

Þetta var svo aumingjalegt svar að meira að segja Vigdís vorkenndi mér og fór að tala um MP5 hríðskotabyssur.

———-

Vinur minn hringdi og sagði mér að við ætluðum að fara á Bootleg Bítlana. Yfirleitt hef ég ekkert frumkvæði í svona málum og fer með ef einhver stingur upp á einhverju snjöllu. Langt er síðan ég hætti að reyna að draga vini mína með á alvöru tónleika. Þeir þekkja ekki neina hljómsveit eða lög eftir 1970. Síðast fórum við á Plastic Ono Band. Vigdís svaf ljómandi vel.

Auðvitað tekur maður áhættu að fara á svona tónleika, en hún er ekki mikil. Hættan er að einhver sjái mann og segi frá því. En þá verða menn líka að segja frá því að þeir hafi sjálfir verið á staðnum og hver segir frá því að hann hafi farið á Bootleg Bítlana?

En blöðin gætu vissulega verið á staðnum. Smartland Mörtu Maríu, sem er eina deildin á Morgunblaðinu sem er rekin með hagnaði, gæti til dæmis sagt frá því að ég hefði sést á staðnum. Það gæti orðið álíka skúbb og þegar einhver grænmetisæta sargaði af sér einhverja millimetra í myndvinnsluforriti. Ég tók áhættuna.

Háskólabíó var troðfullt. Við fórum út að borða fyrir tónleikana, en flestir hinna virtust hafa farið í partý og stungið inn á sig bjórunum á leiðinni út. Líklega eina leiðin til þess að fíla Bútlegg Bítla, hugsaði ég, bláedrú að vanda.

Þeir byrjuðu klukkan 8.02 með She loves you. Eða eitthvert annað lag frá þeim tíma. Að minnsta kosti ekki Love me do. Svo tóku þeir lögin hvert af öðru, en maður fylgdist ekki vel með því heldur hinu hvað þeir voru líkir frummyndunum. Nema Ringó, alveg misheppnaður. Vigdís velti því fyrir sér hvort þeir hefðu farið í skurðaðgerðir til þess að breyta sér.

Meðan þeir spiluðu hugsaði ég um Valgerði og myndina sem Séð og heyrt birti. Með því að fletta blaðinu í Bónus (ég er alveg eins og aðrir, þykist ekki kaupa blaðið) komst ég að því að Valgerður er M. Gunnarsdóttir. Önnur deili veit ég ekki á henni nema hún fór með mér í óperuna og er eiginkona mín. Ég get í sjálfur sér skilið að Vigdís sem er búin að vera gift mér í 37 ár sé svolítið svekkt með það, en hún hefur tekið því furðu vel að þessi nýja kona sé komin í spilið.

Að vísu man ég ekki vel hvernig þetta gerðist, en Séð og heyrt segir að við Valgerður séum gift og hverjum getur maður treyst ef ekki Séðu og heyrðu? Það hefur verið mikið að gera hjá mér að undanförnu og ég man ekki allt. Lenti ekki Britney Spears líka í því að giftast í ógáti einhverjum gæja í Las Vegas?

Í hléi skammaðist félagi minn yfir því að Bútleggarnir hefðu bara skrifað gömul bítlalög. Ekkert af Sargent Peppers eða Abbey Road. Ég vildi ekki gera lítið úr honum frammi fyrir fjölda manns, það var augljóst að hann gerði sér enga grein fyrir því að tímaröð skipti máli fyrir þetta prógramm. Þannig að ég fussaði líka og sveiaði yfir þessu og því að Ringó skyldi ekki hafa farið í lýtaaðgerð eins og hinir.

Vigdís stakk upp á því að ég byði upp á hressingu sem ég gerði auðvitað og keypti Pepsí fyrir mig og bjór fyrir hana. Vinir okkar fengu rauðvín og þegar allir voru komnir vel í glas var tekin mynd af okkur með Abbey Road götuna í baksýn. Ég vippaði mér úr skónum og enginn gat annað haldið en að þarna væri alvöru bítill kominn.

Þegar myndatöku var lokið kom kona aðvífandi og sagðist vera kát að þekkja loksins einhvern. Satt að segja voru ekki margir sem maður þekkti á sýningunni og eflaust enn færri sem þekktu mig. Þessi ágæta kona kyssi mig utanundir, knúsaði mig og kreisti, áður en hún hvarf á braut.

Þegar Vigdís spurði mig hver þetta hefði verið og ég svaraði: „Valgerður Gunnarsdóttir.“ Hún kinkaði kolli og ræddi málið ekki meir. Þessi var reyndar ekki M. Gunnarsdóttir, en ég var ekkert að fjölyrða um það meira.

Inni í salnum voru menn búnir að endurnýja bjórbirgðirnar og Bútleggirnir búnir að skipta um búning.

„Þeir hafa elst“, sagði Vigdís.

Ég var eiginlega mest hissa á því hvað þeir gátu tekið flókin lög vel. Þeir voru meira að segja með sellóleikara, sköllóttan mann sem var í miklu stuði. Það er erfitt að vera bítlastuðbolti og svona nauðasköllóttur, en hann virtist ekkert átta sig á því.

Meðan á sýningunni stóð lét ég hugann reika og staðnæmdist við fjölmiðlamenn. Á sínum tíma var það ein ástæðan fyrir því að ég hætti að skrifa mig Zoëga að fáir kunnu að skrifa það rétt. E-ið er það eina í íslensku sem er með tveimur punktum, sem margir setja reyndar yfir o-ið og menn verða Söegar en ekki Sóegar. Svo var z-an felld niður úr íslensku og ég sem löghlýðinn unglingur vildi ekki vera með ólöglegt nafn.

En þar með var björninn ekki unninn. Jóhannesson er líklega eitt það erfiðasta orð sem fjölmiðlamenn lenda í. Fréttakona ein spurði mig fimm sinnum fyrir viðtal hvort ég væri Jóhannsson eða Jóhannesson. Alltaf svaraði ég því rétt eftir bestu vitund, en þegar viðtalið byrjaði var ég samt Jóhannsson.

Hvernig er hægt að muna það? Mér datt í hug að vitna í Jóhannes skírara, segja til dæmis við fréttamanninn: „Jóhannes skírari var skýrari en meðal fréttamaður.“ En það segi ég auðvitað ekki af því að ég er auðvitað mjög kurteis maður. Það er auðvitað nær lagi að kalla mig Jóhannsson en Jónsson eins og Mogginn gerði einu sinni. Svo gæti ég líka sagst heita Benedikt Jóhannesson með þremur e-um.

Annars hef ég þá skoðun að allir eigi að ganga með spjald með nafninu sínu á. Þetta væri til mikils hagræðis fyrir mig því ég er alltaf að hitta fólk sem ég þekki en man ekki hvað heitir. Þá gæti ég sett á mitt nafnspjald: Benedikt JóhannEsson.

Sessunautur Vigdísar bauðst til þess að selja henni bjórflösku á tvöþúsund kall. Ég heyrði ekki hvernig þau viðskipti enduðu.

Svo fór ég aftur að hugsa um Valgerði Séðs og heyrðs. Mér til varnar verð ég að segja að hún er sláandi lík Vigdísi, þannig að ekki er hægt að segja að ég hafi flókinn smekk.

Það var farið að líða að leikslokum. Ég vonaði innilega að þeir myndu sleppa Hey Jude. Einhver hefur verið gripinn þeirri firru að þetta sé besta bítlalagið, en það kemst ekki einu sinni á topp tuttugu, varla topp fimmtíu. En auðvitað enduðu þeir á Hey Jude. „Vonandi taka þeir þriggja mínútna útgáfuna“, hugsaði ég. En mínúturnar liðu ein af annarri og hálftíma síðar lauk þessari hörmung.

En Bútleggirnir voru svo góðir að eitt leiðindalag gat ekki spillt kvöldinu. Við Vigdís leiddumst út og ég sönglaði uppáhaldslagið mitt: You Know My Name (Look Up The Number).

Benedikt JóhannEsson, 4. nóvember 2014

 

1,331