Hinir útvöldu

Nú birtast þeir okkur hver af öðrum, forystumenn framtíðarinnar, sjálfkjörnir eða valdir af æðri máttarvöldum. Staðfastir og kakkfullir af sjálfum sér bjóðast þeir til þess að setjast í borgarstjórn Reykjavíkur. Fyrir okkur. Þrír slíkir halda nú sýningar á sér hvar sem er svo yfirburðir þeirra megi vera ljósir.

Einn er heimsviðskiptajöfurinn Gunnar Smári sem kastað hefur fyrir róða hugmyndunum um samruna við Noreg og gerst sósíalisti. Og foringi sósíalistanna að sjálfsögðu.

Annar er Þorvaldur Þorvaldsson, trésmiður sem segist vera kommúnisti og alltaf býðst til þess að vinna fyrir okkur hvenær og hvar sem kosið er.

Og sá þriðji. Sjálfur Eyþór Arnalds, Eyþór allsstaðar, sem kallaður er. Hann mætti á kristnistöðina Ómega og gerði heiminum ljóst að hann væri ekki einungs útvalinn af Guðlaugi Þór og Sjálfstæðisflokknum; GUÐ sjálfur hefði, gegn hans ósk og vilja, valið hann til framboðs í Reykjavík.

Á því leikur varla nokkur vafi að það er mikill fengur í þeim þremenningum sem aðhlátursefni í erfiðri kosningahríð. En það sjá ekki allir sólina frekar en fyrri daginn. Hugmyndafræðingur Sjálfstæðisflokksins, Björn Bjarnason, fyrrverandi eitt og annað sagði til dæmis í pistli frá 1. mars: “Líklega á að líta á það sem hluta af „lúxúsvandamáli“ að fyrrverandi samherji auðjöfranna í aðdraganda hrunsins, Gunnar Smári Egilsson, leiðir nú Sósíalistaflokk … “

Og um Eyþór Arnalds, borgarstjóraefni Sjálfstæðisflokksins, sem á vísan eindreginn stuðning kristilegu sjónvarpsstöðvarinnar Omega segir Jónas Kristjánsson, ritstjóri þann fyrsta mars:  “Hann á lóðir á Granda. Er þar að auki tengdur öflugustu gróðaverktökum borgarinnar, Þingvangi. Eyþór mun að venju bófaflokksins græða milljarða á að verða borgarstjóri hans.

Svo eru þeir mishrifnir hver af öðrum hugsjónamennirnir. Þótt þeir séu ennþá lítt farnir að kveðast á er þess þó getið með feitu letri í Eyjunni í dag, 2. mars, að Þorvaldur smiður og kommúnisti saki Gunnar Smára, fégæðing og sósíalista ”um skæting og fordóma.”

En heyrðu mig heilagur!

Greinin að verða búin og ég gleymdi Vigdísi Hauksdóttur. Nú skammast ég mín.