Heyrnarleysi

Í því flóði greina sem skrifaðar hafa verið um ástæður fyrir óheillavænlegri þróun lýðræðisins undangengin misseri hef ég hvergi séð fjallað um það hvern þátt heyrnarleysi valdsins á í þeirri framvindu.

Úrslit forsetakosninganna í Bandaríkjunum hafa verið skýrð með margbreytilegum hætti. Réttum eða röngum. En það er hvergi minnst á heyrnarleysið, heyrnarleysi valdsins, sem verður til þess að ráðamenn vita ekki hvað hinn almenni kjósandi er að tala um, hvað á honum brennur hverju sinni. Sjálfsagt spilar hér líka stóra rullu hve borgarbúar hlusta lítið á sjónarmið fólks úr dreifbýli og hversu illa dreifbýlingar heyra í borgarbúum. Og þá einnig hversu lítið menn gera með þau sjónarmið sem þeir þó heyra en líkar ekki.

Það er varla nokkur jarðvegur frjórri fyrir mannkynsbraskara en sá sem hefur verið vanræktur af ráðamönnum. Um það vitnar mannkynssagan, gömul og ný. Orðhákar, sem stunda „mindfucking“, afbökun orðanna, ná eyrum fólskins. Afskræmd gífuryrði þeirra fá hljómgrunn. Lygarnar. Og flennikjaftarnir ná kjöri.

Fyrir rúmum 70 árum komst frambjóðandi á þing sem landskjörinn þingmaður; náði ekki kjördæmakjöri. Fljótlega tamdi hann sér það vinnulag að halda sambandi við fólk í borg og dreifðari byggðum landsins. Á hverjum degi hitti hann karla og kerlingar að máli og hringdi út á land; ekki aðeins í stuðningsmenn sína heldur líka pólitíska andstæðinga. Hann heyrði í þeim, hlustaði á þá. Hlustaði, lagði á minnið, hlustaði. Og. Fyrir vikið vissi hann jafnan hvað klukkan sló. Í síðasta sinn sem hann bauð sig fram í sínu 5 manna kjördæmi var hann kjörinn ásamt tveimur félögum sínum af sama lista.

Þetta er örsaga um það þegar vit, dómgreind og heyrn fara saman. Þetta er þó ekki einsdæmi, er allrar eftirtektar verð hegðun og ætti hiklaust að vera til eftirbreytni fyrir þá sem kjörnir hafa verið til ábyrgðarstarfa og vilja vel. Og eru tilbúnir til þess að verja hina jákvæðu þætti lýðræðisins fyrir lævísri afbökun orðhákanna.