Heilyndið

Jón Kalmann Stefánsson, rithöfundur skrifar athyglisverða grein í Kjarnann í dag (22. apríl 2016 ). Hann ávarpar forsetaframbjóðandann Ólaf Ragnar Grímsson og segir (sundurslitið af úþ):

„Manstu, Ólaf­ur, eftir Kefla­vík­ur­göng­unni sum­arið 1987? Þú varst nýorð­inn for­maður Alþýðu­banda­lags­ins … Þú hvattir okkur til dáða, sagðir eitt og annað um mik­il­vægi máls­ins. Síðan gengum við af stað – en þú sett­ist upp í bíl sem bar þig mjúk­lega til Reykja­vík­ur. Við hin gengum alla leið … Ein­hverjum klukku­tímum síðar sígur gangan fram­hjá Skafta­hlíð­inni, með stefn­una á Lækj­ar­torg. Og hver birt­ist þá skyndi­lega, göngu­móð­ur, í striga­skóm, í fremstu röð, nema þú, Ólafur Ragn­ar, eins og þú hefðir gengið hvert skref með okkur frá aðal­hlið­inu til Reykja­vík­ur, hinn stað­fasti for­mað­ur, leið­tog­inn sem tekur sér stöðu með fólki sínu … ég hef hugsað um það hvernig þú birt­ist þarna skyndi­lega meðal okk­ar, einmitt þegar stytt­ist í komu fjöl­miðla, og til fara eins og þú hefðir gengið alla leið. Það virt­ist sem þú vildir láta líta út fyrir að sú værir raun­in. Að þú hefðir gengið alla leið. Þá má því segja að þú hafir verið að hag­ræða stað­reynd­um. Þetta var hegðun þess sem leggur áherslu að vera á réttum stað og fara stystu leið­ina þang­að.

Helst vildi ég hvetja þig til þess að draga fram­boð þitt til baka … En ég geri það ekki, það hefur ekk­ert upp á sig. Þú telur þig ómissandi. Doktor í stjórn­mála­fræði en hefur misst sjónar á grund­vall­ar­lög­málum lýð­ræð­is; tíð manna­skipti … En það má segja að þú kunnir að birt­ast á réttum stöð­um, kannt að setja þig á svið – kamelljón, vind­hani sem snýst áreynslu­laust með vind­in­um. Þú virð­ist því miður ennþá vinna eins og sá Ólafur Ragnar sem hélt þrum­andi ræðu yfir fólki í Kefla­vík­ur­göng­unni sum­arið 1987, brýndir það í bar­átt­unni, lét þig síðan hverfa en birt­ist aftur þegar það var búið að heyja bar­áttuna, og eign­aðir sér heið­ur­inn. Sjálfs­traust þitt, óhagg­an­leg vissa um að þú hafir ætíð rétt fyrir þér, og þeir sem séu ósam­mála hafi þar af leið­andi alltaf á röngu að standa, er fyr­ir­staða eðli­legrar þró­unar lýð­ræðis á Íslandi. Þeir sem kjósa þig eru þar með að kjósa hið gamla Ísland, þeir eru að kjósa sam­fé­lag Dav­íðs Odds­son­ar, Sig­mundar Dav­íðs og Ólafs Ragn­ars. Þeir eru ein­fald­lega að kjósa gegn fram­tíð­inni“.

En það eru ekki bara við sem heima sitjum sem veltum vöngum yfir ástandinu hér og höfum áhyggjur af því. Hér fer brot úr tölvupósti sem mér barst utan úr heiminum í nótt sem leið:

„Það gengur mikið á í pólitíkinni heima. Hér í fjarlægðinni virkar þetta á mig eins og uppgjör milli gömlu stjórnmálanna (þar sem valdaklíkur sópuðu til sín auðæfum landsins) og einhverskonar nýrrar vitundavakningar um ójöfnuð og óréttlæti. Þetta er örugglega mjög hollt og gott fyrir land og þjóð. Kannski óhjákvæmilegt í því breytta umhverfi fjölmiðla og upplýsingaframboðs sem við búum við í dag. Vissulega setur samt að manni hroll að sjá að fylgi Sjálfstæðisflokksins í könnunum er nú aftur að aukast. Og ekki hvað síst að að frétta af því að Ólafur Ragnar ætlar að blanda sér í leikinn á fullu“.

Í hádegisfréttum Útvarpsins rétt í þessu er frá því skýrt að spyrill fréttastofu CNN hafi séð ástæða til að spyrja forseta Íslands hvort hann eða kona hans eigi fé í skattaparadísum heimsins. Hvers lags álits nýtur þjóðhöfðingi sem spurður er slíkrar spurningar?