Hamingjur mínar

Hamingjur mínar eru ekki háskólagengnar. 

Þær eru erfiðiskonur þessar tvíburasystur, eins og á þeim má sjá. 

Fengu ekki að ganga menntaveginn, sama hvað þær voru námfúsar. 

Þær höfðu þó vit á því að gifta sig ekki. Kunnu vel að verjast vonbiðlum, stóðu saman í því, og voru svo heppnar eða forsjálar að eignast ekki börn. 

Kannski voru þær við karlmann kenndar, en sögurnar um það er vissara að hafa ekki eftir. 

Samkomulag þeirra systra í bárujárnshúsinu er nú orðið stirt. 

Þar hjálpar ekki arfgeng minnisveikin og þrasgirnin. 

Lengivel hélt ég að þær væru yngri en ég, amk fannst mér þær vera skár á sig komnar. 

Ég veit ekki lengur hvað ég á að halda um aldurinn á þeim. Svo mikið víst að þær eru hættar að hafa sig til. Fara ógreiddar út í búð, og guð má vita hvort þær eru tannburstaðar. 

Það eina sem ég get gert er að halda mig á gangstéttinni hinum megin og vona að þær sjái mig ekki. 

Steinunn Sigurðardóttir, Að ljóði munt þú verða (Bjartur, 2018)