trusted online casino malaysia
Úlfar Þormóðsson 15/12/2014

Guðinn, Guðin, Guðið

Kirkja, altariOfstækisfyllstu trúboðar þjóðkirkjunnar hamast nú á Líf Magneudóttur, borgarfulltrúa fyrir það að hún hefur sett sig upp á móti hópferðum skólabarna í kirkjur fyrir jólin. Trúboðarnir hika ekki við að segja ósatt og fullyrða að kirkjuferðir séu gamall og þjóðlegur siður. Það er hann ekki. Hann er nýr. En þeir segja það samt. Og eru kristnir.

Þegar umræða eins og þessi stendur er ekki úr vegi að líta til þeirra manna innan kirkjunnar sem leyfa sér að tala af einlægni. Þeir eru ekki það margir. Þann átjánda ágúst síðast liðinn skrifaði séra Bjarni Karlsson, prestur í Lauganeskirkju eftirtektarverða grein í Fréttablaðið. Hún var hreinskilin. Eins konar játning. Þetta er úr henni:

Trúarlíf á það sammerkt með ástarlífi að það er sammannlegt enda þótt flækjustigið sé hátt og heimskustuðullinn og aulahrollurinn æpandi. Við erum tegund sem leitar út fyrir sjálfa sig í bæn, mænir og vonar til himins. Við getum ekki að því gert að við þráum handanveruna og eigum í hjarta okkar einhverja von sem deyr ekki jafn vel þótt öll rök mæli gegn henni og öll sund virðist lokuð. Og við sem iðkum bæn og þekkjum hvernig hún megnar að færa frið og fögnuð inn í fáránlegustu aðstæður munum halda áfram að biðja svo lengi sem hjartað höktir í brjósti okkar. Við getum ekki annað og viljum ekki annað.

Bænin er ekki fyrirbæri sem dugar að fjalla um efnislega. Veruleika bænar í mannlífinu verður ekki sýndur sómi með vandaðri dagskrárgerð sérfræðinga. Það er heilun að heyra bænir og bænamál annarra. Það græðir okkur að innan að hlýða á einlæga bæn og jafnvel þótt hún sé aulaleg, ómenningarleg eða heimsk þá er hún mikilvægur liður í þekkingu okkar á lífinu.

Egil Helgason vakti í Eyjunni athygli á grein eftir gamalreyndan skólamann, Hafstein Karlsson.

Þar segir hann:

Ég velti fyrir mér umræðunni um kirkjuheimsóknir skóla á aðventunni og mér finnst mjög miður hve óvægin hún er og þá ólíkleg til að leiða til einhverrar skynsamlegrar niðurstöðu. Þessar kirkjuferðir eru tiltölulega nýtt fyrirbæri og mín reynsla af þeim er að þær séu nú ekki alltaf góð upplifun af annars ágætu starfi sem fer fram á vegum kirknanna.

Og síðar í sömu grein:

Á hverjum einasta sunnudegi eru messur sérstaklega ætlaðar börnum og í desember eru þær eðlilega tengdar komu jólanna. Þeir foreldrar sem eru einlægir í kristilegu uppeldi barna sinna eiga að gera kirkjuferðir barna sinna að góðri upplifun og fara með þeim í messu á sunnudögum. Þannig verður til sameiginleg reynsla barns og foreldris og hægt að ræða það sem fram koma yfir sunnudagssteikinni og leita svara við spurningum sem kunna að vakna hjá litla fólkinu.

Það er margt sem skólinn gerir vel og auðvitað kunnum við skólafólk foreldrum miklar þakkir fyrir það traust sem þeir sýna okkur varðandi uppeldi barna sinna. En kirkjuferðir á aðventunni ættu fremur að vera verkefni foreldra en skólanna.

Þarna eru sannarlega raddir tveggja manna sem skrifað geta án ofstækis. Mér guðleysingjanum finnst mál beggja ærlegt. Og þá hleypur fjandinn í mig eins og sagt er og heimar þriðja sítatið. Það er úr þætti um íslenskt mál sem fluttur var í  Ríkisútvarpinu 15. september síðast liðinn og hljóðar svo í drottins nafni og fjörutíu:

Guð er fjölkynhneigður. Samkvæmt málfræðinni má segja hann guð, það guðið og hún guð.

Latest posts by Úlfar Þormóðsson (see all)
Flokkun : Pistlar
1,342