Gröftur

Það er verið að moka. Til dæmis í garðinum hjá Sigmundi Davíð. Og það er mokað upp úr Land­eyja­höfn. Og víðar. Það er mokað og mokað og upp kemur aurinn.

Landeyjahöfn er afkvæmi oflátunga líkt og Tortólureikningur forsætisráðherrans. Verkfræðingar Vegagerðarinnar hlustuðu hvorki á heimamenn né aðra, lofuðu glæsihöfn, rak í strand, lofuðu meiru, rak í strand aftur og enn og aftur og gáfu ný loforð í hvert eitt sinn þar til fólk fór að trúa þeim og lagði sparifé sitt í framkvæmdir sem tengdar voru höfninni góðu. En loforðin reyndust innistæðulaus og fjárfestingar að engu orðnar.

Það er engin höfn á sandinum. Bara loforð og sanddæluskip, loforð og stór­virk­ar vinnu­vél­ar, loforð og gröf­ur með bómum, trukkar og ýtur að moka sandi upp úr höfn­inni, foks­andi sem hef­ur borist inn í hana. Og hvert fara þeir með hann? Hvaðan á hann að fjúka næst. Ætla þeir kannski að sturta honum í sjóinn? Gæti verið að verkfræðingunum Vegagerðarinnar sé ekki ljóst það sem aðrir vita; uppgröfturinn fýkur hvar sem hann verður settur á þurrt land og berst til með hafstraum hvar sem honum verður sturtað í sjóinn?

Og það á að, kannski er verið að, smíða grunnrista ferju fyrir höfnina. Þá þarf hún ekki að vera eins djúp og hún er nú, höfnin. En sandurinn mun halda áfram að berast í hana hvernig sem botninn á ferjunni lítur út. Og áður lengt um líður verður höfnin of grunn fyrir nýju ferjuna.

„Við náum viss­um hluta en auðvitað ekki öllu,“ seg­ir framkvæmdastjóri graftrarins á sandinum í netmiðli í dag (26.03.´16). Það er mergurinn málsins; þeir ná ekki öllu.

Það sama á við um heimagarð forsætisráðherra og Landeyjasand; því lengur og meir sem grafið er, þeim mun meira kemur upp. Af allskonar. En það næst aldrei allt; höfnin er ónothæf, ráðherrann líka.