Gröftur
Það er verið að moka. Til dæmis í garðinum hjá Sigmundi Davíð. Og það er mokað upp úr Landeyjahöfn. Og víðar. Það er mokað og mokað og upp kemur aurinn.
Landeyjahöfn er afkvæmi oflátunga líkt og Tortólureikningur forsætisráðherrans. Verkfræðingar Vegagerðarinnar hlustuðu hvorki á heimamenn né aðra, lofuðu glæsihöfn, rak í strand, lofuðu meiru, rak í strand aftur og enn og aftur og gáfu ný loforð í hvert eitt sinn þar til fólk fór að trúa þeim og lagði sparifé sitt í framkvæmdir sem tengdar voru höfninni góðu. En loforðin reyndust innistæðulaus og fjárfestingar að engu orðnar.
Það er engin höfn á sandinum. Bara loforð og sanddæluskip, loforð og stórvirkar vinnuvélar, loforð og gröfur með bómum, trukkar og ýtur að moka sandi upp úr höfninni, foksandi sem hefur borist inn í hana. Og hvert fara þeir með hann? Hvaðan á hann að fjúka næst. Ætla þeir kannski að sturta honum í sjóinn? Gæti verið að verkfræðingunum Vegagerðarinnar sé ekki ljóst það sem aðrir vita; uppgröfturinn fýkur hvar sem hann verður settur á þurrt land og berst til með hafstraum hvar sem honum verður sturtað í sjóinn?
Og það á að, kannski er verið að, smíða grunnrista ferju fyrir höfnina. Þá þarf hún ekki að vera eins djúp og hún er nú, höfnin. En sandurinn mun halda áfram að berast í hana hvernig sem botninn á ferjunni lítur út. Og áður lengt um líður verður höfnin of grunn fyrir nýju ferjuna.
„Við náum vissum hluta en auðvitað ekki öllu,“ segir framkvæmdastjóri graftrarins á sandinum í netmiðli í dag (26.03.´16). Það er mergurinn málsins; þeir ná ekki öllu.
Það sama á við um heimagarð forsætisráðherra og Landeyjasand; því lengur og meir sem grafið er, þeim mun meira kemur upp. Af allskonar. En það næst aldrei allt; höfnin er ónothæf, ráðherrann líka.
- Sálumessa - 02/07/2020
- Umhverfisvændi - 21/04/2020
- Er brennivínið besti kostur? - 26/03/2020