Glæta

Frameftir gærdeginum mátti halda að í það minnsta þrjú jákvæð tíðindi hefðu borist landslýð. Og tvö af pólitískum vettvangi. Það er nýtt.

Fyrst vil ég nefna hugmyndir fjármálaráðherra um að láta hefja undirbúning að gerð heildarlaga um stofnanakerfi ríkisins; koma reglu á opinberar stofnanir, skýra hlutverk þeirra og marka starfshættina. Þetta gæti orðið til góðs.

Þá lagði Hermundur Sigmundsson fram 14 spurningar um þjóðmál í Fréttablaðinu. Þær eru hápólitískar og þyrfti að taka til alvarlegrar umræðu. Umræðu, ekki þrætu, og rétt að hvetja hvurn þann sem lesa kann að kynna sér þær. Ég set hér niður þrjár:

1. Er hægt að nýta auðlindir þjóðarinnar þannig að fleiri njóti góðs af?
2. Væri hægt að byggja upp sterkari grunnstoðir þjóðfélagsins, velferðarkerfi, með réttlátari nýtingu og skiptingu auðlinda?
3. Getur ríkisvaldið byggt upp eða komið að atvinnustarfsemi sem kæmi sem flestum landsmönnum til góða?

Þriðju tíðindin voru þau að forsætisráðherra benti á það í rituðu máli að við ættum að fara varlega við að ryðja burtu litlum og gömlum húsum og planta ruddabyggingum í elsta hluta bæjarins. Snortinn af því að sjá það svart á hvítu að hann væri sammála mér hvað þetta atriði varðar las ég lengra og fannst bara nokkuð til koma. Þegar fyrstu hughrif voru horfin las ég hvaðeina aftur. Þá fór að hjaðna hrifningin; það glitti í valdhrokann:  Ef þið hjá borginni gerið ekki svona og svona, tek ég valdið frá ykkur og ég flyt það til mín. Með (ó)lögum.

Við þriðja yfirlestur fannst mér fleira athugavert í máli hans án þess að festa hönd á því fyrr en ég las baksíðugrein eftir Guðmund Kristján Jónsson í Fréttablaði dagsins í dag. Þar segir meðal annars að í skrifum sínum vitni ráðherrann í aðalskipulagið frá 1962 sem ekki sé lengur í gildi og horfi fram hjá nýju skipulagi „sem tekur af mikilli festu á öllum þeim áhyggjuefnum sem lýst er í umræddri grein.“ Guðmundur Kristján telur að líkindin með gildandi aðalskipulagi og orðum ráðherrans séu slík að halda mætti að um ritstuld væri að ræða. Nema ráðherrann hafi ekki kynnt sér málið áður en hann jós úr viskubrunni sínum.

Undir lok greinarinnar segir að það sé klassískur SDG að skauta fram hjá helstu staðreyndum málsins og freista þess að ala enn frekar á sundrungu milli ríkis og borgar og gera lítið úr opinberum starfsmönnum í leiðinni.

Enda þótt hrokinn hafi eytt einum tíðindum gærdagsins standa tvö eftir heil og gleðileg; hreingerning í skúmaskotum ríkisins og ósk eftir samræðu um þjóðfélagsmál. Það er nokkuð; þónokkuð.