Geirharður Þorsteinsson (1934-2017): Mynd af einstaklega litríkum manni

 

Eftir Kristínu Helgu Gunnarsdóttur

Morgunmistrið í Biskupstungum skríður meðfram fljótinu, sól rís í austri og Hekla lúrir enn undir dúnmjúkri skýjasæng. Hestar á hamri og krummar í klettum. Tengdafaðir minn stendur á palli, varla vaknaður, veltir fyrir sér einhverri hönnun, endurbótum, lítur svo yfir landslagið þar sem engra endurbóta er þörf. En svo finnst mér eins og hann gæti haft skoðun á því að það mætti færa Heklu aðeins lengra í norður … til að skapa rými fyrir dýpri sjóndeildarhring, eða við gætum hafa átt þannig samtal og áttum mörg samtöl í þá veruna. Þetta er stór litmynd af Geira, Tungurnar við sólarupprás, afagrautur með tröllahöfrum og sultutaui, kaffið malar og kannski heimspekilegar vangaveltur um hnífaparahald eða allskonar taumhald og tölt á hestum og mönnum.

Skömmu eftir að fjölskyldan fluttist á Lindargötu fór ég að venja komur mínar þangað, ástfangin af skíðastráknum Helga. Lindargatan var ævintýralegt alþjóðahús fyrir stelpu úr rólegu úthverfi. Dunna vann í Kramhúsinu þar sem erlendir farandlistamenn runnu inn og út. Þeir þurftu húsaskjól og þannig vildi það til að álfurnar mættust í eldhúsinu á Lindó, bongótrommuleikari frá Senegal, amerískur djassballetdansari, tangódansari frá Argentínu, spænskur flamengódansari og fleiri heimsbúar.

Litirnir eru heitir og það liggur salsa í loftinu á þessari mynd, djúpur bassi og ómur af Paulo Conti og þegar trumbuslátturinn verður taktfastur þá er dansað. Geiri er töffari í ljósum hörfötum með skott í hnakkanum- langt frá minni ímynd af miðaldra fjölskyldufeðrum þess tíma.

Og arkitektinn kom heim af stofunni, inn í taktinn og ljósið á Lindargötu. Ólíkar manneskjur á allskonar ferðalögum komu og fóru, en Dunna er þarna alltaf, á hverri mynd, veislustjóri og framkvæmdastjóri, svo yfir og allt um kring í lífinu hans Geira. Og þótt hann væri alvörugefinn og fastur fyrir var hann leitandi og opinn fyrir nýjungum og tók þessari trafík svo fagnandi – nærðist á nýjum straumum og framandi fólki. Sú taug lá um hann allan, þessi þráður til fjarlægra landa, enda kominn af fljúgandi hollendingum og stórhuga dalamönnum. Þau Dunna dönsuðu saman í gegnum lífið, þekktu engan betur en hvort annað, enda bara börn þegar þau kræktu saman höndum og ákváðu að arka þessa leið. Dansinn er einhvern veginn alltaf á myndinni þeirra – dans sem oftast var samstíga, alltaf spennandi og aldrei litlaus.

Þegar gleymskan greip hann Geira, tók hann á móti af krafti, tókst á við verkefnið af hugrekki og festu og gaf lengi vel ekkert eftir í því reiptogi. Til að þjálfa hugann og halda sér við efnið tók hann svo próf í strætisvagna – og leigubílaakstri, en sá ferill var skammur. Málverkið hélt hinsvegar sköpunarvélinni lengi gangandi.

Þegar við hin höfðum horfið honum sjónum sátum við Geiri eitt sinn á bekk niðri við höfn. Það var hvítalogn og veisluklæddir synir hans og tengdasonur stóðu á spjalli. Hverjir eru allir þessir myndarlegu menn? spurði hann mig þá. Nú, þetta eru þínir menn, svaraði ég. Allir saman. Mínir menn? Getur það verið að ég eigi alla þessa gömlu kalla? Hann var mjög hissa, en líka ánægður. Og bara eitthvað svo heillaður.

Lífsverkið hans Geira er stórt og tilkomumikið. Jú, auðvitað eru þar byggingar, mannvistir og samfélagsskipulag, en þó fyrst og fremst eilífa lífið sem býr í fólkinu hans Geira, býr í þeim sem áfram ganga, börnum og barnabörnum og áfram veginn. Fyrir það er ég svo sannarlega þakklát og fyrir samfylgdina og lærdóminn.

Ég legg hér inn mynd í lokin. Sextugsafmælið hans Geira. Hann var á rauðri skyrtu, svo glaður og umvafinn öllu sínu uppáhalds. Ásmundarsalur yfirfullur af skvaldri og hlátri. Rússnesk rauðrófusúpa ala Dunna og vinkona greip hljóðnemann. Hún söng Í rökkurró, Twilight time, það var lagið þeirra, og Geiri og Dunna dönsuðu eins og svo oft áður. Í sextíu og tvö ár var dansinn þeirra.

(Minningarorð flutt í Neskirkju 16. maí 2017)