Gamlingjar

Ásmundur Friðriksson, þingmaður Sjálfstæðisflokks var spurður að því í útvarpsviðtali í morgun hvort stjórnvöld ættu að velja flóttafólk, sem hingað fengi að koma, með tilliti til menntunar eða trúar. Þingmaðurinn svaraði þessu:

„Ég hef spurt þessara spurninga og velt þeim fyrir mér. Vegna þess að ég er mjög mikið spurður um þessi mál í samfélaginu og ég held að það sé langbest að tala þar hreint út. Það er ótti í samfélaginu við að við göngum of langt í þessu máli, ég finn það. Og hjá hverjum er hann mestur? Hann er mestur hjá eldri borgurum. Ég finn það mjög vel. Ég held að það sé ekki út af mannvonsku, ekki frekar en hjá okkur sem sitjum við þetta borð. Þau eru til dæmis mjög hugsi um hag sinn.“

Þetta er sjónarmið og ágætt að það komi fram. En einhvern veginn verkar það þannig að það sé falið prívatviðhorf þingmannsins, sem hann vill ekki setja fram í eigin nafni, og kýs að kenna það eldri borgurum.

Nú hef ég tórt býsna lengi og mér að óvörum orðinn eldri borgari og kannast við marga á svipuðu reki. Engan þekki ég þó þar í hópi sem er hræddur við að hjálpa nauðstöddum á þeim forsendum að þeir séu „mjög hugsi um sinn hag.“ Ég leyfi mér að halda að það sé ekki eldrimannahugsunarháttur, fremur þankar andlegs kararmanns á óræðum aldri.

Sem gamlingi segi ég þetta: Hjálpum mönnum, hvernig sem þeir eru á litinn, hverju sem þeir trúa utan raunveruleikans, hvar sem þeir eru staddir á kringlunni og hvað sem þeir kunna fyrir sér með huga og höndum. Og gerum það áður en neyðin dregur þá til dauða.