Frjálshyggjusagnfræði

Í dag, 25.11. 2016 reynir Vilhjálmur Bjarnason, endurkjörinn þingmaður Sjálfstæðisflokksins fyrir sér í sagnfræði. Til birtingar á tilraun sinni notar hann landsfrægan sannleiksmiðil, Morgunblaðið. Eins og góðum guðsmanni sæmir hefur hann tilraunina á rangri fullyrðingu kristniboða, síbyljunni um að „að íslenskan væri vart til í dag nema af þeirri ástæðu að Svarta bókin var þýdd á íslensku við upphaf siðskipta.“ Síðan fylgir tilvitnun í Viðeyjarbiblíu, 10. kafla Predikarans. Hún er ekki betur valin en svo að hún eyðir um leið staðhæfingunni um að biblíumálískan hafi bjargað íslenskri tungu.

Að loknum þessum þjóðkirkjulega inngangi byrjar þingmaðurinn sagnfræðina og skrifar um vinstri stjórnir, hallærisgang þeirra og heimskulega stjórnarhætti. Til upphitunar hleypir hann frá sér dómum um núverandi stjórnmálaflokka: „Samfylking er nú smá- flokkur, sem skiptir vart máli“, svo nefnir hann til sögunnar „Allra handa brota flokka“ sem eru þá Björt framtíð, Viðreisn, Píratar og Vg. Að þessu loknu er hann orðinn volgur og djúpur í þankanum og hefst handa við vinstri stjórnirnar.

Hér er sýnishorn úr texta sagnfræðingsins:

„Kjörorð vinstri stjórna hefur verið kennisetning kaupfélaga, „það sem ekki er til vantar þig ekki“.

„Fyrsta vinstri stjórnin, 1956-1958, gekk sennilega lengst í vitleysunni í efnahagsstjórn …“

„Versta vinstri stjórn allra tíma var mynduð af svikurum úr Sjálfstæðisflokki, Framsóknarflokki og sósíalistum á kennitölu Alþýðubandalags. Markmið þessara flokka var að kljúfa Sjálfstæðisflokkinn. Einn þeirra, sem lögðu á ráðin með þá ríkisstjórn, varð síðar forseti Íslands. Til að halda stjórninni saman með meirihluta þurfti að beita ýmsum ráðum. Eitt sinn fór forsetaefnið með ódælan þingmann heim til forsætisráðherrans til að leita sátta. Ódæli þingmaðurinn hafði nokkuð átt við skriftir og kallaði sig rithöfund. Sáttin fólst í því að ódæli þingmaðurinn fékk að setjast í gamlan stól, sem skáldið Jón Thoroddsen hafði átt og setið í. Skáldið var afi forsætisráðherrans.“

„Enn önnur vond vinstri stjórn … sat að völdum frá 1988-91. Límið sem notað var í þá ríkisstjórn voru bitlingar og tittlingar.“

„Síðasta vinstri stjórn settist að völdum eftir mikla kosningasigra þeirra flokka, er að henni stóðu … Afrek stjórnarinnar var það helst að draga fyrrverandi forsætisráðaherra fyrir Landsdóm, með aðstoð nokkurra framsóknarþingmanna. Það var níðingsverk, sem þeir sem að komu hafa alltaf vansæmd af.“

 

Á meðan ég las nýsagnfræði þingmannsins blossuðu aftur og aftur upp í huga mér myndir frá fundi sem ég sat fyrir nokkrum árum, vinnu minnar vegna, með fullum körlum í fínum klúbbi. Þar voru fluttar ræður líkar grein þingmannsins. Og við mikinn fögnuð, hlátur, frammíköll og lófatak. Með þessum orðum er ég ekki að halda því fram að að grein Vilhjálms hafi verið ætluð til flutnings fyrir góðglaða hlustendur og enn síður að þingmaðurinn hafi verið við skál þegar hann ruglaði greininni saman. En hitt er ljóst, að með þessum skrifum skipar hann sér í hóp þeirra frjálshyggjumanna sem vinna markvisst að því að endurskrifa söguna að eigin geðþótta. Það gera þeir með því að afbaka tungumálið, breyta merkingu orða og hugtaka og brengla þannig veruleikaskyn fólks. Og það eru ill örlög glaðbeittum manni.