Falsmynd

 

Trúlega eru prestar þjóðkirkjunnar ekki lakari að upplagi en gerist og gengur. Samt sem áður er það þannig, að því meira sem hlustað er eftir orðum þeirra sem hæst geipa, þeim mun hæpnara virðist innrætið. Og ærið oft kemur í ljós að þeir virðast hafa takmarkaðan skilning á því sem gerst hefur í aldanna rás og því sem er að gerast í nútímanum. Nema að þeir feli vitneskju sína og stundi blekkingar af ásettu ráði í þeim tilgangi að skapa falsmynd af kristni og kirkju. Nýjasta söguskýring Döllu Þórðardóttur, prófasts að Miklabæ í Skagafirði er annað hvort yfirveguð sögufölsun eða fáviska.

Vefmiðillinn Eyjan birti þetta síðast liðinn sunnudag eftir Döllu: „ Helstu grunnstoðir íslensks þjóðfélags eru hins vegar byggð á kristninni, til að mynda velferðarkerfið sem byggist á skilningi kristinna manna á því að hvert mannsbarn sé systkin okkar. Því er mikilvægt að varðveita þessi tengsl.“

Í þessum fáu orðum eru fjölmörg rangindi, fáviska eða meðvituð sögufölsun. Grunnstoðir íslensks samfélags eru ekki til orðnar vegna kristilegs þanka. Velferðarkerfið er ekki byggt upp frá kristilegum biblíutexta heldur sósíalískri hugsjón og náði fram þrátt fyrir lítinn vilja öflugra kirkjunnar manna, svo ekki sé meira sagt. Mesta glópskan í þessum Döllutexta, eða stærsta sögufölsunin, er þó sú að mannkærleikur hafi ekki þekkst fyrr en kristnin kom til sögunnar.

Ruglið í prófastinum leiðir hugann að nauðsyn þess að endurskoða námsskrá guðfræðinga og spyrja um leið hvort ekki eigi frekar að kenna guðfræði til embættisprófs á lægri skólastigum en í háskóla sem vill láta taka mark á sér sem vísinda- og menntastofnun.