„Enginn ágreiningur“

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson hélt sæti sínu sem foringi Framsónarmanna í Norðurlandskjördæmi eystra. Það kom utansveitarmönnum á óvart. Einkum þeim sem voru ekki í Framsóknarflokknum; mest þó þeim sem einhvern tíma fyrr á ævinni höfðu verið Framsóknarmenn.

Þetta eru ekki merkileg tíðindi ein og sér. En ef spurt er, hvers vegna vann hann, verður málið áhugavert. Fyrir sigri hans eru aðeins tvær ástæður: Annars vegar þótti flokksmönnum mótframbjóðendur hans ekki góður kostur, hins vegar að Sigmundur sé vinsæll, virtur og dáður og enginn Framsóknarmaður betur til þess fallinn að leiða flokkinn í þingkosningum. Þetta tvennt. Og hvoru tveggja uggvænlegt því að af ásetningi er sigurvegarinn allt í senn braskari, svindlari og heimskunnur lygalaupur. Það er óhugnanlegt að hugsa til þess að stór hópur manna velji hann til þess að vera í forystu á þeim vettvangi þar sem umfarm allt reynir á hreinlyndi þegar til kastanna kemur.

Einhver kann að halda að Frömmurunum sem völdu Sigmund til foringja sé vorkunn; þeir hafi talið sig vera að forða flokknum frá erfiðum innanflokksátökum og klofningi. En svo er ekki. Að minnsta kosti ekki ef marka má foringjann Sigmund Davíð. Hann hefur verið spurður aftur og aftur um innanflokksátök og ágreining. Og hann svarar endurtekið, endurnýjaði foringinn: „Enginn ágreiningur.“  „Hlakka til kosninganna.“