Eldspýtur

Eftir Kristján frá Djúpalæk

Hún bað mig um eld í sígarettuna sína,

einn sjálegur telpuhnokki.

Bergnuminn stóð ég og hélt í skjálfandi hendi

á hálfum eldspýtnastokki.

Loks tókst mér að kveikja, kankvís hún blés út mekki

og koss mér af fingri sendi.

Ég gáð´ ekki neins í gleði hamingju minnar

uns gómana loginn brenndi.

 

En sárar þó svíður hjartað,

ég sá hana aldrei meir.

Og ljósið það hættir að lýsa

um leið og á spýtunni deyr.

Í hennar minning ég mæddur

á margri eldspýtu kveiki.

Og henni til heiðurs reyki.

 

Aldrei var mér nokkur eldspýta síðan goldin

með auði sem jafnvel reynist.

Hamingjan frá þessum hugljúfu augnablikum

og harmur mér lengi treinist.

Í fullum stokk eru fimmtíu eldspýtur taldar,

og falinn í hverri blossi.

Og glaður ég skyldi kveikja´ á þeim öllum í einu

ef ætti ég von á kossi.

 

Kristján frá Djúpalæk (Það gefur á bátinn, 1957)