Eldspýtur
Eftir Kristján frá Djúpalæk
Hún bað mig um eld í sígarettuna sína,
einn sjálegur telpuhnokki.
Bergnuminn stóð ég og hélt í skjálfandi hendi
á hálfum eldspýtnastokki.
Loks tókst mér að kveikja, kankvís hún blés út mekki
og koss mér af fingri sendi.
Ég gáð´ ekki neins í gleði hamingju minnar
uns gómana loginn brenndi.
En sárar þó svíður hjartað,
ég sá hana aldrei meir.
Og ljósið það hættir að lýsa
um leið og á spýtunni deyr.
Í hennar minning ég mæddur
á margri eldspýtu kveiki.
Og henni til heiðurs reyki.
Aldrei var mér nokkur eldspýta síðan goldin
með auði sem jafnvel reynist.
Hamingjan frá þessum hugljúfu augnablikum
og harmur mér lengi treinist.
Í fullum stokk eru fimmtíu eldspýtur taldar,
og falinn í hverri blossi.
Og glaður ég skyldi kveikja´ á þeim öllum í einu
ef ætti ég von á kossi.
Kristján frá Djúpalæk (Það gefur á bátinn, 1957)
- Innan við múrvegginn - 15/01/2021
- Fjárhúsið að sumri til og fleiri þankar - 29/12/2020
- Gamall húsgangur - 24/12/2020