Ekki er kyn þó keraldið leki

Einkavinir Arion-banka, þeir sem fengu að kaupa hlutabréf í Símanum á undan öðrum og á lægra verði en aðrir, voru ekki fyrr búnir að fá staðfestan 410 miljón króna hagnað af vildarviðskiptum sínum en tilkynning barst um að úrvals­vísi­tala Kaup­hall­ar­inn­ar hef­ði fallið um 3,18 pró­sent auk þess sem bréf allra skráðra fé­laga lækkuðu í verði. Og það er búið að skrá Símann. Af þessu má ráða að það tekur á að vera fjárfestir, það er jafnvel átakanlegt.

Nú eru allmargar vikur síðan uppvíst var um vildarviðskiptin með Símabréfin. Það reis hneykslunaralda og það var talað um svindl og svínarí. En ekkert var gert við því. Hvorki viðskiptaráðherra né bankamálaráðherra létu sig málið varða. Hvorugur lagði fram hugmynd um hvernig vinda mætti ofan af hneykslinu og koma í veg fyrir að annað eins endurtæki sig í framtíðinni. Þetta var víst bara löglegt þegar allt kom til alls. Og er ekki bara fallegt að gera vel við vini sína, jafnvel kristilegt? Og hneykslunaraldan brotnaði ekki; hún koðnaði niður.

Eftir að einkavinir Arion höfð keypt það sem þá lysti af Símabréfunum sendi bankinn það sem eftir var til Kauphallarinnar. Þar hafði enginn manndóm í sér til þess að mótmæla vildarviðskiptum og neita að taka afgangsbréfin til sölu. Höll hinna frjálsu viðskipta lék með; spilaði falsettu og seldi restarnar.

Það getur ekki hver sem er rekið verðbréfasölu. Það er erfitt og vanþakklátt starf sem krefst þrautseigju og langlundargeðs. Það er jafngott að vinnuaðstaðan sé góð og launin fyrir vikið séu bærileg því að utan íslenskrar landhelgi er skellihlegið að Kauphöll Íslands af fjölmörgum ástæðum.