Ekkert samtal, engin ósk

Þann 27. febrúar síðast liðinn birti ég grein hér í Herðubreið undir heitinu Alltaf á leiðinni. Hún var skrifuð eftir að utanríkisráðherra hafði fundað með hernaðaryfirvölum Bandaríkjanna um aukin umsvif bandaríska hersins á Keflavíkurflugvelli til þess að NATO gæti fylgst með Rússunum, sem sífellt eru að hrella alla sæmilega Íslendinga. „Engar viðræður hafa farið fram um fasta viðveru bandaríska hersins á Íslandi og engar óskir lagðar fram þar að lútandi“ sagði í fréttatilkynningu frá ráðherranum af tilefninu. Afneitun af þessari sort er þekkt úr veraldarsögunni; að nefna það sem ekki er gert einmitt þegar búið er að gera það.

Margir Íslendinga eru hræddir við hvaðeina. Ekki bara við Rússa, heldur nýbúa, homma, litað fólk og aðkomumenn yfirleitt. Þeir gætu nefnilega verið hryðjuverkamenn. Og það þarf að tryggja öryggi landans fyrir slíkum föntum. Það vita allir sæmilegir Íslendingar. Björn Bjarnason, fyrrum aðstoðarritstjóri Morgunblaðsins er þannig Íslendingur. En hann er líka hræddur, eiginlega síhræddur. Eftir að ráðherrann hafði sent frá sér áðurnefnda tilkynningu skrifaði Björn grein frá eigin brjósti og sagði að það hlyti að ráðast af „skynsömu mati á nýju aðstæðunum og nauðsynlegum ráðstöfunum (hvernig og hvenær bæri) að tryggja öryggi Íslands og leiðanna milli Norður-Ameríku og Evrópu yfir Norður-Atlantshaf.“

Nú, í byrjun ágúst, fimm mánuðum eftir að engar viðræður höfðu „farið fram um fasta viðveru bandaríska hersins á Íslandi og engar óskir lagðar fram þar að lútandi“ er undirbúningur að endurkomunni hafinn af þunga með birtingu greina í Morgunblaðinu þar sem hamrað er á því að eftir skynsamlegt mati á nýju aðstæðunum sé kominn tími til til að tryggja öryggi Íslands með nauðsynlegum ráðstöfunum.

Hann er sum sé að koma. Herinn. Ljúflingur mangaranna. Verndari hinna hræddu, hið stóra stolt sómakæru Íslendinganna.