Ég varpaði hlutkesti. Meira að segja þrisvar. Og alltaf var það Ásgeir

Skiptir okkur máli hver er forseti?

Elín Sigríður Pétursdóttir Blöndal þurfti að spyrja sig þeirrar spurningar þegar henni bauðst að greiða atkvæði í fyrstu alvöruforsetakosningum lýðveldisins árið 1952, þar sem keppni var einkum á milli Ásgeirs Ásgeirssonar og séra Bjarna Jónssonar.

Elín Sigríður fæddist á Vatnsnesi í Húnavatnssýslu árið 1895. Hún giftist og fjölskyldan flutti til Reykjavíkur, en þar varð Elín fátæk ekkja þegar eiginmaður hennar dó skyndilega. Hún reisti sér þó sjálf hús eða hreysi í Elliðaárdal yfir sig og börnin sín fjögur, úr þeim byggingarefnum sem hún kom höndum yfir.

Bústofninn, tvær kýr og tveir kálfar, var á skattframtali 1952 þó talinn umtalsvert meira virði en húsið sem hún bjó börnum sínum.

Um þetta gátu hlustendur Ríkisútvarpsins fræðst í gær í útvarpsþætti Illuga Jökulssonar, Frjálsum höndum. Frásögn sína byggði Illugi á dagbókum Elínar, sem hún skrifaði nokkuð reglulega í skólareikningsbók sonar síns.

Grípum hér niður í dagbók Elínar í lok júní 1952, þegar nálgaðist forsetakosningar:

Fimmtudagur, 26. júní
Þessi dagur gleymdist. Hann var svo hversdagslegur.
Þangað til um kvöldið, að forsetaefnin létu til sín heyra í útvarpinu.
Mér líkaði best að heyra í séra Bjarna. Hann er hógvær og af hjarta lítillátur.
Maður skyldi nú ætla að þessi dagur hafi verið stuttur, eftir skriftum að dæma.

Föstudagur 27. júní
Þá verður víst þessi dagur ekki lengri. Ekkert merkilegt á seyði.
Jú, ég skrapp til kunningjakonu minnar að fá hjá henni kartöflur, og það var allnokkur upplyfting.
Og svo byrjaði ég sláttinn fyrir alvöru. Góða nótt.

Laugardagur 28. júní
Jæja, þá er þessi dagur á enda.
Ég hef bakað, ég hef þvegið. ég hef líka rakað og slegið, og merkilegast af öllu, bæði grátið og hlegið.
Mér finnst eins og svo oft, allir vera vondir.
Því geta börnin mín gert þetta, að hjálpa mér ekki neitt?
Ég kem ekki af helmingnum af því sem ég vil.
Garðurinn minn er allur í óhirðu og það sárnar mér mest, og svo hef ég þurft að slá helmingi meira í dag.
Ég var alveg ákveðin í því í gær, að kjósa séra Bjarna í forsetakosningunum.
En svo komu hingað hjón sem segja, að það sé alveg sjálfsagt að kjósa Gísla.
Ég vil þá bara ekki kjósa neinn, því ég þekki ekkert þessa menn. Þeir eru kannski allir góðir.
Ég vil helst láta varpa hlutkesti. Það er sama og maður láti guð ráða.
Nú er klukkan orðin eitt og ég er að pára þetta af því að mér finnst gaman að skrifa það, sem enginn getur lesið eða vill lesa.

Sunnudagur 29. júní
Nú er þessi dagur á enda. Hann hefur verið nokkuð viðburðaríkur enda forsetakosningadagur.
Veðrið hefur verið indælt, sólskin og hiti.
Það var komið hér snemma frá stuðningsmönnum Ásgeirs. Ég vildi ekki og gat ekki farið með þeim.
Ég ætlaði að komast hjá því að kjósa.
En um hádegið kom Steingrímur á Elliðavatni og var að agitera fyrir Ásgeir, og talaði mikið og vill endilega sækja mig klukkan fimm eða sex og ég lét það svo vera.
Svo var ég ein heima og það komu fleiri frá Ásgeiri.
Ég beið eftir Steingrími. Ég vissi ekki hvernig ég ætti að snúa mér í þetta, svo að ég varpaði hlutkesti og það þrisvar, og alltaf var það Ásgeir, og þess vegna kaus ég Ásgeir.