Draumrof Úlfars Þormóðssonar

Út er komin skáldsagan Draumrof eftir Úlfar Þormóðsson.

Miðaldra maður uppgötvar að vinur hans frá fyrri tíð hefur skrifað bók þar sem hann notar atvik úr lífi mannsins og gerir þau að sínum. Hann ákveður að brjótast inn í tölvu rithöfundarins og upplýsa lesandann um hvað hann finnur þar. Samhliða því segir maðurinn sögu sína og konu sinnar af mikilli einlægni – sögu um velgengni og fall, óbærilegan harm og djúpstæða sátt.

Herðubreið birtir kaflabrot úr bók Úlfars með góðfúslegu leyfi útgefanda.

Það var hlýr sumardagur, sólarglærur annað slagið og sunnanvindur eins og í ástarsögu. Konan var í bankanum en ég á vinnustofu, sem þá var í kjallara við Bergstaðastræti. Ég var að semja lesandabréf fyrir Viðskiptaráð. Það var ætlað til birtingar í dagblöðum og átti að fjalla um ágæti þess að verða sér úti um skattaafslátt með því að kaupa hlutabréf í fyrirtækjum. Í bréfinu var ég sjómaður að vestan sem hafði ekki aðeins lækkað skattana verulega með þessum hætti, heldur aukið eigur mínar umtalsvert og tryggt mér áhyggjulaust ævikvöld. Þó svo að þetta væri ágætlega borgað gekk mér ekki vel með þetta, fann ekki ástríðuna og mig rak í vörðurnar hvað eftir annað. Þar kom að ég ákvað að fresta þessu og fór út í sumarið.

Ég var utan við mig, anaði yfir götuna og beint fyrir bíl. Hann snarbremsaði, stoppaði með stuðarann við legginn á mér, flautaði mig inn í samtímann með skerandi ofsa og bílstjórinn vatt niður rúðuna og jós yfir mig óbótaskömmum. Allt á sama andartaki fannst mér. Ég gekk í fáti aftur á bak upp á stéttina á meðan maðurinn lauk sér af.

Þá gerðist þetta:

Ég skynjaði návist konu sem var á hægri göngu handan götunnar. Ég fann fyrir henni en ég sá hana ekki greinilega. Samt vissi ég að hún kímdi. Í sama mund og ökumaðurinn tæmdi sitt ókvæðisorðasafn og rykkti af stað með steyttan hnefa út um bílgluggann, hvarf konan inn í hliðargötu.

Ég hafði orðið fyrir töfrum, var fullur af tilvist þessarar konu, bergnuminn. Og án þess að taka ákvörðun um það, hélt ég á eftir henni, fór í humátt fyrst en var farinn að hlaupa við fót þegar ég skynjaði návist hennar á nýjan leik. Það var áður en ég sá hana. Svo kom ég auga á hana; smávaxna konu sem fór á valhoppi í mannmergð sumardagsins. Samstundis hugkvæmdist mér að skálma yfir götuna, taka fram úr henni og snúa til baka á sömu stétt og hún fór eftir og ganga til móts við hana.

Ég lét verða af því og seiðurinn hvarf þegar ég mætti henni.

Andlitið var rammað inn í skollitt hár, stuttklippt. Ásjónan skæld; augun sátu mishátt, nefið lagðist út í annan vangann og munnurinn skakkur. Hún var ófríð þótti mér; hálsstutt, virkaði mittislaus og mjaðmabreið með digra kálfa. Hvernig ætli kýrnar séu, fyrst kálfarnir eru svona? kvað þingeyskur ljóðasmiður innan í mér þegar ég hafði kastað augum á hana, nam staðar og sneri mér undan í sama mund og hún gekk framhjá mér.

Þá tók ég eftir vörunum. Þær voru þrýstnar og rakar. Sólin speglaði sig í þeim. Það var laglegt. Og svo fann ég lykt, mannaþef.

Þá gerðist það aftur.

Ég heillaðist og fékk ekki við mig ráðið, gekk hana uppi, ávarpaði hana af yfirveguðu kæruleysi, sagði: „Fröken“, en komst ekki lengra með kveðjuna því að hún sneri sér við í sporinu og staðhæfði með töfrandi raddblæ:

„Frú!“ Svo brosti hún ertandi, rétti úr sér og reigði sig; hálsinn lengdist og andlit hennar færðist í allt aðrar skorður en það var í við fyrsta tillit, varð hrífandi.

„Gæti hugsað mér að bjóða þér í kaffi eða eitthvað,“ sagði ég af sama kæruleysi og áður, að viðbættum sölumannsbrosvotti.

„Ég er ekki hissa á því,“ svaraði hún án þess að bregða svip.

Og það varð úr.

——–

Ef ég hefði. Ef ég hefði ekki. Það væri hægt að fabúlera um þetta ef út í hið óendanlega. Það kunnum við báðir. En svona var það. Þannig hófst það sem var sturlun; ofsafengið kynlífskast. Sambandið fór leynt, það við töldum, og stóð í meira en ár áður en því lauk með óvæntum hætti.

Þegar það gerðist vorum við móð og nakin, heit og sveitt í rúminu hennar, hjónarúminu. Þá sló hún því fram, stakk ekki upp á því, bað ekki um það; hún krafðist þess að við tækjum saman. Ég vildi það ekki og það fór um mig við tilhugsunina. Í eyrunum lék reynslusaga sem þú sagðir mér þegar við hittumst í Alfaz del Pi. Þú varst á milli kvenna og hélst við gifta komu. Það var eldheitt samband, sagðirðu, og fullt af skemmtilegum uppátækjum. Fjörugt. Svo gerðist það einn morgun að þú vaknaðir örþunnur á köldum vetrarmorgni við það að hún dró heitt læri mjúklega yfir mjaðmirnar á þér og fékk þig til þess að samþykkja að hefja sambúð með sér. Með það fór hún og kom aftur fráskilin áður en þú hafðir náð fullri heilsu. Síðan liðu ekki nema tvær eða þrjár vikur áður en öryggi vanans hafði eyðilagt stemninguna.

——–

Það var þó ekki vegna þessarar reynslu þinnar að ég féllst ekki á uppástungu ástkonunnar. En hún dró ekki úr mér. Það sem mestu réð var að mér fannst að ég hefði skyldum að gegna gagnvart minni konu, okkar sameiginlega lífi, svo þversagnarkennt sem það kann að vera. Þess utan fannst mér þetta gott fyrirkomulag. Tvær manneskjur, hvor í sínu hjónabandi, sem hittust í felum við fjölbreytilegar aðstæður og hugsuðu hlýlega hvor til annarrar þess á milli. Og af fýsn. Það var spennandi. Gaf mér orku og veitti mér innblástur. Það var ávinningur sem skóp mér vellíðan.

Mál eru víst sjaldnast einhliða. Þetta var það ekki. Ástkonan hafði allt aðra sögu að segja af ævintýri okkar en ég. Öndverða, og treysti sér ekki til þess að halda því áfram í óbreyttri mynd. „Engan veginn,“ lauk hún máli sínu og sleit sambandinu. Algerlega.

Og ég varð rekald í margar vikur. Í reynd var ég, fullorðinn maðurinn, engu líkari en ráðvilltri gelgju. Mörg kvöld fór ég upp á Arnarhól til þess eins að sitja á móts við hana þó að ég gæti hvorki séð hana né húsið sem hún bjó í. Horfði bara í áttina.