Dómgreindarbrestur með meiru

Eitt af því sem olli Hruninu hérlendis var dómgreindarbrestur stjórnenda ríkisins. Þeir sáu ekki váboðana, ráðherrarnir, áttuðu sig ekki á glæfraleik bankamanna, fjárfesta og gjaldeyrisspekúlanta, svo að þeim sé ekki ætlað að hafa horft fram hjá þessu vitandi vits.

Einn af ráðherrum Hrunstjórnarinnar var Björn Bjarnason. Af og til viðrar hann dómgreinarbrest sinn. Á heimasíðu hans er nú pistill frá því í gær, 13.01.´17. Hann hefst svona:

„Fylgt hefur verið markvissri stefnu í heilbrigðismálum undanfarin ár sem felur í sér að allir landsmenn eigi rétt til tafarlausrar bestu þjónustu á Landspítalanum.“

Þetta er undarleg staðhæfing þegar haft er í huga að hin „markvissa stefna“ hefur dregið úr möguleikum spítalans til þess að veita þá þjónustu sem honum er ætlað; húsnæði er myglað, tæki eru úrelt og ónothæf og starfsfólk of fátt vegna „markvissu stefnunnar“; þess vegna hefur það þurft að vinna langtum of langan vinnudag mánuðum og árum saman.

Og áfram skrifar ráðherra Hrunstjórnarinnar: „Til þess að framkvæma stefnuna hefur verið lögð áhersla á að bæta sjúkraflutninga til Reykjavíkur. Í því tilliti gegnir sjúkraflug lykilhlutverki fyrir mög byggðarlög.“

Sé framsetning þessara tveggja málsgreina látin liggja á milli hluta eru það ný tíðindi að lögð hafi verið áhersla á að bæta sjúkraflutninga til Reykjavíkur. En þarna liggur annað að baki en sannleiksþrá; ráðherra Hrunsins er að færa eldsmat í villuljós sem flugvallavinir kveiktu og hafa haldið logandi síðan niðurníðsla Landspítalans hófst. Blekkingin felst í því að telja okkur trú um að veikt fólk á landsbyggðinni muni deyja um aldur fram ef vélarnar geti ekki lent í miðbæ Reykjavíkur. Og um það ætla þeir okkur að deila svo að friður skapist fyrir einkaframtakið að búa sjúkrahúskerfið í landinu undir einkavæðingu.

Við ættum hins vegar að hafa það í huga að veikur maður er ekki á besta stað þó að hann komist inn á laskaðan Landspítala, jafnvel þótt hægt væri að renna honum þangað inn úr „bættu sjúkraflugi“. Höfuðatriði er að sá sem þangað þarf að fara fái bestu aðhlynningu hjá óþreyttu hjúkrunarfólki, sem vinnur með heil tæki við góðar aðstæður. Þannig er ekki ástatt á Landsspítalanum nú. Fyrsta skrefið til þess að svo megi verða er að við hættum með öllu að fara að ráðum Hrunverjanna; að þrátta um það sem minna er.